Job 4
1 Y respondió Elifaz el Temanita, y dijo:
| آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد: |
2 Si probaremos a hablarte, serte ha molesto: ¿mas quién podrá detener las palabras?
| ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم. |
3 He aquí, tú enseñabas a muchos, y las manos flacas corroborabas.
| تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای. |
4 Al que vacilaba, enderezaban tus palabras: y las rodillas de los que arrodillaban, esforzabas.
5 Mas ahora que a ti te ha venido esto, te es molesto: y cuando ha llegado hasta ti, te turbas.
| ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای. |
6 ¿Es este tu temor, tu confianza, tu esperanza, y la perfección de tus caminos?
| آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟ |
7 Acuérdate ahora, ¿quién haya sido inocente, que se perdiese? ¿y en dónde los rectos han sido cortados?
| قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟ |
8 Como yo he visto, que los que aran iniquidad, y siembran injuria, la siegan.
| تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند. |
9 Perecen por el aliento de Dios, y por el espíritu de su furor son consumidos.
| دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند. |
10 El bramido del león, y la voz del león, y los dientes de los leoncillos son arrancados.
| شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست. |
11 El león viejo perece por falta de presa, y los hijos del león son esparcidos.
| شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند. |
12 El negocio también me era a mí oculto: mas mi oído ha entendido algo de ello.
| سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد. |
13 En imaginaciones de visiones nocturnas, cuando el sueño cae sobre los hombres,
| این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت. |
14 Un espanto, y un temblor me sobrevino, que espantó todos mis huesos.
| ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد. |
15 Y un espíritu pasó por delante de mí, que el pelo de mi carne se erizó.
| روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! |
16 Paróse una fantasma delante de mis ojos, cuyo rostro yo no conocí; y callando, oí que decía:
| حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید: |
17 ¿Si será el hombre más justo que Dios? ¿Si será el varón más limpio que el que le hizo?
| «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟ |
18 He aquí que en sus siervos no confía; y en sus ángeles puso locura:
| خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد، |
19 ¿Cuánto más en los que habitan en casas de lodo, cuyo fundamento está en el polvo, y que serán quebrantados de la polilla?
| چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند. |
20 De la mañana a la tarde son quebrantados, y se pierden para siempre, sin que haya quien lo eche de ver.
| صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. |
21 ¿Su hermosura no se pierde con ellos mismos? muérense y no lo saben.
| طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.» |
