Job 4
1 Y respondió Elifaz el Temanita, y dijo:
Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:
2 Si probaremos a hablarte, serte ha molesto: ¿mas quién podrá detener las palabras?
“A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?
3 He aquí, tú enseñabas a muchos, y las manos flacas corroborabas.
Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;
4 Al que vacilaba, enderezaban tus palabras: y las rodillas de los que arrodillaban, esforzabas.
fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.
5 Mas ahora que a ti te ha venido esto, te es molesto: y cuando ha llegado hasta ti, te turbas.
Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.
6 ¿Es este tu temor, tu confianza, tu esperanza, y la perfección de tus caminos?
Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?
7 Acuérdate ahora, ¿quién haya sido inocente, que se perdiese? ¿y en dónde los rectos han sido cortados?
Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?
8 Como yo he visto, que los que aran iniquidad, y siembran injuria, la siegan.
Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.
9 Perecen por el aliento de Dios, y por el espíritu de su furor son consumidos.
Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.
10 El bramido del león, y la voz del león, y los dientes de los leoncillos son arrancados.
Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.
11 El león viejo perece por falta de presa, y los hijos del león son esparcidos.
Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.
12 El negocio también me era a mí oculto: mas mi oído ha entendido algo de ello.
Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.
13 En imaginaciones de visiones nocturnas, cuando el sueño cae sobre los hombres,
Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,
14 Un espanto, y un temblor me sobrevino, que espantó todos mis huesos.
më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.
15 Y un espíritu pasó por delante de mí, que el pelo de mi carne se erizó.
Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.
16 Paróse una fantasma delante de mis ojos, cuyo rostro yo no conocí; y callando, oí que decía:
Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:
17 ¿Si será el hombre más justo que Dios? ¿Si será el varón más limpio que el que le hizo?
“A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?
18 He aquí que en sus siervos no confía; y en sus ángeles puso locura:
Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;
19 ¿Cuánto más en los que habitan en casas de lodo, cuyo fundamento está en el polvo, y que serán quebrantados de la polilla?
aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.
20 De la mañana a la tarde son quebrantados, y se pierden para siempre, sin que haya quien lo eche de ver.
Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.
21 ¿Su hermosura no se pierde con ellos mismos? muérense y no lo saben.
Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.
