< Job 23 >
1 Y respondió Job, y dijo:
Iyyoob akkana jedhee deebise:
2 Hoy también hablaré con amargura, y será más grave mi llaga que mi gemido.
“Harʼa iyyuu guungummiin koo hadhaaʼaa dha; yoo ani akkam aade iyyuu harki isaa natti ulfaateera.
3 ¡Quién diese que le conociese, y le hallase! yo iría hasta su trono.
Ani utuun iddoo itti isa argadhu beekee, utuu iddoo inni jiraatu illee dhaquu dandaʼee!
4 Ordenaría juicio delante de él, y mi boca henchiría de argumentos.
Silaa dhimma koo fuula isaa duratti dhiʼeeffadhee afaan koo falmiin guuttadha ture.
5 Yo sabría lo que él me respondería, y entendería lo que me dijese.
Waan inni naa deebisu nan beekan ture; waan inni naan jedhus nan hubadhan ture.
6 ¿Pleitearía conmigo con multitud de fuerza? No: antes él la pondría en mí.
Inni humna isaa guddaa sanaan anaan mormaa? Lakki, na dhaggeeffata malee.
7 Allí el recto disputaría con él; y escaparía para siempre de él que me condena.
Namni qajeelaan achuma fuula isaa duratti dhimma isaa ni dhiʼeeffata; anis isa natti muru jalaa bara baraan nan baʼa.
8 He aquí, yo iré al oriente, y no le hallaré, y al occidente, y no le entenderé.
“Garuu yoo ani gara baʼa biiftuu deeme, inni achi hin jiru; ani yoo gara dhiʼaa dhaqes achitti isa hin argadhu.
9 Si al norte él obrare, yo no le veré: al mediodía se esconderá, y no le veré.
Yommuu inni kaabatti hojii irra jirutti ani isa hin argu; yommuu inni gara kibbaatti deebiʼuttis ani hamma libsuu ijaa isa arguu hin dandaʼu.
10 Mas él conoció mi camino: probóme, y salí como oro.
Inni garuu karaa ani baʼu ni beeka; yommuu inni na qoruttis ani akka warqee taʼee nan mulʼadha.
11 Mis pies tomaron su rastro: guardé su camino, y no me aparté.
Miilli koo tarkaanfii isaatti dhiʼaatee duukaa buʼeera; ani utuun irraa hin gorin karaa isaa eegeera.
12 Del mandamiento de sus labios nunca me quité: las palabras de su boca guardé más que mi comida.
Ani ajaja afaan isaa irraa hin fagaanne; nyaata guyyaa guyyaa caalaas dubbii afaan isaa nan jaalladha.
13 Y si él se determina en una cosa, ¿quién le apartará? Su alma deseó, e hizo.
“Inni garuu of dandaʼee kophaa isaa dhaabata; kan isaan mormuu dandaʼu eenyu? Inni waanuma jaallatu hojjeta.
14 Por tanto él acabará lo que ha determinado de mí; y muchas cosas como estas hay en él.
Inni waan natti mure ni raawwata; amma illee karoora akkanaa hedduu yaada isaa keessaa qaba.
15 Por lo cual yo me espantaré delante de su rostro: consideraré, y temerle he.
Wanni ani fuula isaa duratti naʼuufis kanuma; ani yommuun waan kana hunda yaadutti isa nan sodaadha.
16 Dios ha enternecido mi corazón, y el Omnipotente me ha espantado.
Waaqni garaa koo ni raase; Waaqni Waan Hunda Dandaʼu na sodaachise.
17 ¿Por qué yo no fui cortado delante de las tinieblas, y cubrió con oscuridad mi rostro?
Haa taʼu malee dukkanni, dukkanni limixiin fuula koo haguugu iyyuu na hin barbadeessine.