Job 16
1 Y respondió Job, y dijo:
| آنگاه ایوب پاسخ داد: |
2 Muchas veces he oído cosas como estas: consoladores molestos sois todos vosotros.
| من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید. |
3 ¿Han de tener fin las palabras ventosas? ¿o qué te animará a responder?
| آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟ |
4 También yo hablaría como vosotros. Ojalá vuestra alma estuviera en lugar de la mía, que yo os tendría compañía en las palabras, y sobre vosotros movería mi cabeza.
| اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم. |
5 Esforzaríaos con mi boca, y la consolación de mis labios detendría el dolor.
| اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم. |
6 Mas si hablo, mi dolor no cesa; y si dejo de hablar, no se aparta de mí.
| هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد. |
7 Empero ahora me ha fatigado: ha asolado toda mi compañía.
| خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای. |
8 Háme arrugado: el testigo es mi magrez, que se levanta contra mí para testificar en mi rostro.
| ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند. |
9 Su furor me arrebató, y me ha sido contrario: crujió sus dientes contra mí; contra mí aguzó sus ojos mi enemigo.
| خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد. |
10 Abrieron contra mi su boca, hirieron mis mejillas con afrenta: contra mí se juntaron todos.
| مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند. |
11 Háme entregado Dios al mentiroso, y en las manos de los impíos me hizo temblar.
| خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند. |
12 Próspero estaba, y desmenuzóme; y arrebatóme por la cerviz, y despedazóme, y púsome a sí por hito.
| من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است. |
13 Cercáronme sus flecheros, partió mis riñones, y no perdonó: mi hiel derramó por tierra.
| با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد. |
14 Quebrantóme de quebrantamiento sobre quebrantamiento: corrió contra mí como un gigante.
| او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند. |
15 Yo cosí saco sobre mi piel, y cargué mi cabeza de polvo.
| لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام. |
16 Mi rostro está enlodado con lloro, y mis párpados entenebrecidos;
| از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است. |
17 Sobre no haber iniquidad en mis manos, y haber sido limpia mi oración.
| ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست. |
18 ¡Oh tierra no cubras mi sangre, y no haya lugar a mi clamor!
| ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد. |
19 Por cierto aun ahora en los cielos está mi testigo, y mi testigo en las alturas.
| من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند. |
20 Mis disputadores son mis amigos: mas mis ojos a Dios destilan.
| دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم |
21 ¡ Ojalá pudiese disputar el hombre con Dios, como puede con su prójimo!
| و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند. |
22 Mas los años contados vendrán: y yo andaré el camino por donde no volveré.
| زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست. |
