Salmos 137

1 Junto a los ríos de Babilonia nos sentábamos y llorábamos Cuando recordábamos a Sion. Sobre los sauces, en medio de ella,

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 Colgábamos nuestras arpas.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 Porque allí nuestros cautivadores nos pedían cantos, Y nuestros atormentadores, alegría: ¡Cántennos alguno de los cantos de Sion!

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 ¿Cómo podemos cantar el canto de Yavé en tierra extranjera?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 Si me olvido de Ti, oh Jerusalén, Que mi mano derecha pierda su destreza.

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 Que mi lengua se pegue a mi paladar Si no te recuerdo, Si no exalto a Jerusalén por encima de mi mayor gozo.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Recuerda, oh Yavé, contra los hijos de Edom El día de Jerusalén, quienes dijeron: Arrásenla. Arrásenla, arrásenla hasta sus mismos cimientos

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 Oh hija de Babilonia, la devastadora. ¡Dichoso el que te pague Por el mal que nos hiciste!

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 ¡Dichoso el que agarre a tus pequeños Y los estrelle contra la peña!

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!