Salmos 137

1 Junto a los ríos de Babilonia nos sentábamos y llorábamos Cuando recordábamos a Sion. Sobre los sauces, en medio de ella,

Na obali rijeka babilonskih sjeđasmo i plakasmo spominjući se Siona;

2 Colgábamos nuestras arpas.

o vrbe naokolo harfe svoje bijasmo povješali.

3 Porque allí nuestros cautivadores nos pedían cantos, Y nuestros atormentadores, alegría: ¡Cántennos alguno de los cantos de Sion!

I tada naši tamničari zaiskaše od nas da pjevamo, porobljivači naši zaiskaše da se veselimo: “Pjevajte nam pjesmu sionsku!”

4 ¿Cómo podemos cantar el canto de Yavé en tierra extranjera?

Kako da pjesmu Jahvinu pjevamo u zemlji tuđinskoj!

5 Si me olvido de Ti, oh Jerusalén, Que mi mano derecha pierda su destreza.

Nek' se osuši desnica moja, Jeruzaleme, ako tebe zaboravim!

6 Que mi lengua se pegue a mi paladar Si no te recuerdo, Si no exalto a Jerusalén por encima de mi mayor gozo.

Nek' mi se jezik za nepce prilijepi ako spomen tvoj smetnem ja ikada, ako ne stavim Jeruzalem vrh svake radosti svoje!

7 Recuerda, oh Yavé, contra los hijos de Edom El día de Jerusalén, quienes dijeron: Arrásenla. Arrásenla, arrásenla hasta sus mismos cimientos

Ne zaboravi, Jahve, sinovima Edoma kako su u dan kobni Jeruzalemov vikali oni: “Rušite! Srušite ga do temelja!”

8 Oh hija de Babilonia, la devastadora. ¡Dichoso el que te pague Por el mal que nos hiciste!

Kćeri babilonska, pustošiteljice, blažen koji ti vrati milo za drago za sva zla što si nam ih nanijela!

9 ¡Dichoso el que agarre a tus pequeños Y los estrelle contra la peña!

Blažen koji zgrabi i smrska o stijenu tvoju dojenčad!