Lamentaciones 5
1 Acuérdate, oh Yavé, de lo que nos sucedió. Ve y mira nuestro oprobio.
Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
2 Nuestra heredad pasó a extraños, Nuestras casas a extranjeros.
Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
3 Somos huérfanos, sin padre. Nuestras madres son como viudas.
Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
4 Tenemos que pagar el agua que bebemos. Pagamos también nuestra leña.
Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
5 Los que nos siguen están sobre nuestras nucas. Trabajamos y no tenemos descanso.
Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
6 Tuvimos que someternos a Egipto y a Asiria Para tener suficiente pan.
Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
7 Nuestros antepasados pecaron, no existen. Nosotros cargamos sus iniquidades.
Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
8 Unos esclavos nos dominan. No hay uno que nos libre de su mano.
Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
9 Para conseguir nuestro pan arriesgamos nuestras vidas A causa de la espada en la región despoblada.
Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
10 Nuestra piel arde como un horno A causa de los ardores del hambre.
Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
11 Violaron a las mujeres en Sion, A las doncellas en los pueblos de Judá.
La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
12 Los magistrados fueron colgados de las manos, Y los ancianos no fueron respetados.
La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
13 Los jóvenes trabajan en la piedra del molino, Y los niños se tambalean bajo el peso de la leña.
La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
14 Los ancianos se fueron de la puerta. Los jóvenes abandonaron su música.
La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
15 Cesó la alegría de nuestros corazones. Nuestra danza se convirtió en duelo,
Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
16 La corona cayó de nuestra cabeza. ¡Ay de nosotros, porque pecamos!
Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
17 A causa de esto nuestro corazón está enfermo. A causa de estas cosas se nublan nuestros ojos.
Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
18 Porque la Montaña Sion está desolada, Y las zorras se pasean por ella.
Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
19 Sin embargo Tú, oh Yavé, permaneces para siempre. Tu trono es de generación en generación.
Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
20 ¿Te olvidarás para siempre de nosotros? ¿Nos abandonarás tanto tiempo?
Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
21 Oh Yavé, devuélvenos a Ti, Y seremos restaurados. Renueva nuestros días para que sean como los de antaño.
Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
22 A menos que nos hayas desechado por completo, Y estés sumamente airado contra nosotros.
Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
