Job 7
1 ¿No es el destino del hombre en la tierra una lucha? ¿No son sus días como los de un jornalero,
Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.
2 Como el esclavo que anhela la sombra o como un jornalero que espera su pago?
Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,
3 Así yo heredé meses sin provecho y me fueron asignadas noches de aflicción.
Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.
4 Cuando estoy acostado digo: ¿Cuándo me levantaré? Y la noche se alarga, y me lleno de inquietudes hasta el alba.
Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.
5 Mi carne está cubierta de gusanos y de costras de polvo. Mi piel se agrieta y supura.
Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.
6 Mis días se me van más veloces que la lanzadera y se me acaban sin esperanza.
Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.
7 Acuérdate que mi vida es un soplo. Mis ojos no volverán a ver el bien.
Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;
8 El ojo del que me ve ya no me verán. Tus ojos se fijarán en mí, pero no existiré.
Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.
Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon; (Sheol h7585)
10 No regresa a su vivienda y ya no lo reconoce su lugar.
Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.
11 Por tanto, no refrenaré mi boca. Hablaré en la angustia de mi espíritu. Me quejaré en la amargura de mi alma.
Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.
12 ¿Soy yo el mar o el monstruo marino para que asignes guardia sobre mí?
Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?
13 Si digo: Me consolará mi lecho, mi cama aliviará mi queja,
Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,
14 entonces me aterras con sueños y me turbas con visiones.
Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;
15 De manera que mi alma prefiere la asfixia, la muerte más bien que mis huesos.
Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.
16 Repugno la vida. No voy a vivir para siempre. Déjame, mis días son vanidad.
Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.
17 ¿Qué es el hombre para que lo engrandezcas, para que te preocupes por él,
Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,
18 para que lo examines cada mañana y lo pruebes en todo momento?
Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?
19 ¿Hasta cuándo no apartarás tu mirada de mí, ni me soltarás para que trague saliva?
Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?
20 Si pequé, ¿cuál [daño] te hago a Ti, oh Guardián de los hombres? ¿Por qué me pones como blanco tuyo hasta convertirme en una carga para mí mismo?
Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?
21 ¿Por qué no quitas mi rebelión y perdonas mi iniquidad? Porque ahora me acostaré en el polvo. Tú me buscarás, pero no estaré.
Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.
