Job 7
1 ¿No es el destino del hombre en la tierra una lucha? ¿No son sus días como los de un jornalero,
Nije l' vojska život čovjekov na zemlji? Ne provodi l' dane poput najamnika?
2 Como el esclavo que anhela la sombra o como un jornalero que espera su pago?
Kao što trudan rob za hladom žudi, poput nadničara štono plaću čeka,
3 Así yo heredé meses sin provecho y me fueron asignadas noches de aflicción.
mjeseci jada tako me zapadoše i noći su mučne meni dosuđene.
4 Cuando estoy acostado digo: ¿Cuándo me levantaré? Y la noche se alarga, y me lleno de inquietudes hasta el alba.
Liježuć' mislim svagda: 'Kada ću ustati?' A dižuć se: 'Kada večer dočekati!' I tako se kinjim sve dok se ne smrkne.
5 Mi carne está cubierta de gusanos y de costras de polvo. Mi piel se agrieta y supura.
PÓut moju crvi i blato odjenuše, koža na meni puca i raščinja se.
6 Mis días se me van más veloces que la lanzadera y se me acaban sin esperanza.
Dani moji brže od čunka prođoše, promakoše hitro bez ikakve nade.
7 Acuérdate que mi vida es un soplo. Mis ojos no volverán a ver el bien.
Spomeni se: život moj je samo lahor i oči mi neće više vidjet' sreće!
8 El ojo del que me ve ya no me verán. Tus ojos se fijarán en mí, pero no existiré.
Prijateljsko oko neće me gledati; pogled svoj u mene upro si te sahnem.
Kao što se oblak gubi i raspline, tko u Šeol siđe, više ne izlazi. (Sheol h7585)
10 No regresa a su vivienda y ya no lo reconoce su lugar.
Domu svome natrag ne vraća se nikad, njegovo ga mjesto više ne poznaje.
11 Por tanto, no refrenaré mi boca. Hablaré en la angustia de mi espíritu. Me quejaré en la amargura de mi alma.
Ustima ja svojim stoga branit' neću, u tjeskobi duha govorit ću sada, u gorčini duše ja ću zajecati.
12 ¿Soy yo el mar o el monstruo marino para que asignes guardia sobre mí?
Zar sam more ili neman morska, pa si stražu nada mnom stavio?
13 Si digo: Me consolará mi lecho, mi cama aliviará mi queja,
Kažem li: 'Na logu ću se smirit', ležaj će mi olakšati muke',
14 entonces me aterras con sueños y me turbas con visiones.
snovima me prestravljuješ tada, prepadaš me viđenjima mučnim.
15 De manera que mi alma prefiere la asfixia, la muerte más bien que mis huesos.
Kamo sreće da mi se zadavit'! Smrt mi je od patnja mojih draža.
16 Repugno la vida. No voy a vivir para siempre. Déjame, mis días son vanidad.
Ja ginem i vječno živjet neću; pusti me, tek dah su dani moji!
17 ¿Qué es el hombre para que lo engrandezcas, para que te preocupes por él,
Što je čovjek da ga toliko ti cijeniš, da je srcu tvojem tako prirastao
18 para que lo examines cada mañana y lo pruebes en todo momento?
i svakoga jutra da njega pohodiš i svakoga trena da ga iskušavaš?
19 ¿Hasta cuándo no apartarás tu mirada de mí, ni me soltarás para que trague saliva?
Kada ćeš svoj pogled skinuti sa mene i dati mi barem pljuvačku progutat'?
20 Si pequé, ¿cuál [daño] te hago a Ti, oh Guardián de los hombres? ¿Por qué me pones como blanco tuyo hasta convertirme en una carga para mí mismo?
Ako sam zgriješio, što učinih tebi, o ti koji pomno nadzireš čovjeka? Zašto si k'o metu mene ti uzeo, zbog čega sam tebi na teret postao?
21 ¿Por qué no quitas mi rebelión y perdonas mi iniquidad? Porque ahora me acostaré en el polvo. Tú me buscarás, pero no estaré.
Zar prijestupa moga ne možeš podnijeti i ne možeš prijeći preko krivnje moje? Jer, malo će proći i u prah ću leći, ti ćeš me tražiti, al' me biti neće.”
