< Job 6 >
1 Entonces Job respondió:
Na ka whakautu a Hopa, ka mea,
2 ¡Oh, si se pesara mi angustia, y se pusiera igualmente en balanza juntamente con mi ruina!
Aue, me i ata paunatia toku mamae, me i huihuia, me i whakairihia toku aitua ki te pauna!
3 ¡Pesarían ahora más que la arena del mar! Por eso mis palabras fueron precipitadas,
Na inaianei taimaha ake i te onepu o te moana: heoi he ohorere rawa aku kupu.
4 porque en mí están clavadas las flechas de ʼEL-Shadday. Mi espíritu sorbe su veneno, y terrores de ʼElohim me combaten.
Kei roto hoki i ahau nga pere a te Kaha Rawa, inumia ake e toku wairua to ratou paihana: rarangi tonu mai nga whakawehi a te Atua hei hoariri moku.
5 ¿Rebuzca el asno montés junto a la hierba? ¿Muge el buey junto a su pasto?
E tangi ano ranei te kaihe mohoao i te mea kei te tarutaru ia? e tangi ano ranei te kau i te mea e kai ana?
6 ¿Se comerá lo insípido sin sal? ¿Hay sabor en la clara del huevo?
E taea ranei te kai, te mea kahore nei ona ha, ki te kahore he tote? He reka ranei te whakakahukahu o te hua manu?
7 Las cosas que mi alma rehusaba tocar son ahora mi alimento nauseabundo.
Hore rawa toku wairua e mea kia pa atu ki ena; to ratou rite ki ahau kei te kai whakarihariha.
8 ¡Quién me diera obtener mi petición, y que ʼElohim me otorgue lo que tanto anhelo!
Aue, me i riro mai taku i tono ai, me i homai e te Atua taku e tumanako nei!
9 ¡Que ʼElohim se digne aplastarme, que suelte su mano y acabe conmigo!
Me i pai hoki te Atua kia whakangaromia ahau, kia tukua mai tona ringa hei hatepe i ahau!
10 Eso sería mi consuelo, y aun en medio de mi dolor que no da tregua, saltaría de gozo, porque no negué las Palabras del Santo.
Penei kua ai ano he whakamarie moku; ae, ka tino hari ahau ki te mamae, kahore nei e tohu i ahau: kihai hoki nga kupu a te Mea Tapu i huna e ahau.
11 ¿Cuál es mi fuerza para seguir esperando? ¿Cuál es mi propósito para que tenga aún paciencia?
He aha toku kaha, e tatari ai ahau? He aha hoki toku mutunga, e whakamanawanui ai ahau?
12 ¿Es mi fortaleza como la de las piedras, o mi cuerpo es de bronce?
He kaha kohatu ranei toku kaha? He parahi ranei oku kikokiko?
13 ¿Puedo sostenerme sobre nada? ¿No fue todo auxilio alejado de mí?
Ehara ranei i te mea kahore he awhina moku i roto i ahau, a kua oti te ngoi te pei i roto i ahau?
14 Para el hombre desconsolado debe haber bondad de su amigo, a fin de que no abandone el temor a ʼEL-Shadday.
Ko te tangata e ngoikore ana te ngakau kia puta mai te aroha o tona hoa ki a ia, ahakoa kua mahue i a ia te wehi i te Kaha Rawa.
15 Mis hermanos me traicionaron como un torrente. Pasan como corrientes impetuosas
He mahi tinihanga ta oku teina, he pera me ta te awa; rere ana ratou ano he waipuke awaawa,
16 que van turbias a causa del deshielo, y la nieve que se deshace en ellas.
Kua mangu nei i te hukapapa, ngaro ana te hukarere i roto.
17 En el tiempo del calor se desvanecen. Al calentarse desaparecen, se extinguen de su lugar.
I te wa e mahana ai, ka memeha atu; i te weraweratanga, moti iho ratou i to ratou wahi.
18 Se apartan de la senda de su rumbo, van menguando y se pierden.
Ka peka ke nga tira e haere ana ra reira; riro ana ki te kore, a ngaro iho.
19 Las caravanas de Temán fijan su mirada en ellas, los viajeros de Sabá tienen su esperanza en ellas,
Tirotirohia ana e nga tira o Tema; taria atu ana e nga tangata haere o Hepa.
20 pero son avergonzados en su esperanza, pues llegan hasta ellas y quedan defraudados.
Whakama ana ratou mo ratou i whakamanawa atu ki reira; te taenga ki aua awa, kanakana kau ana.
21 En verdad ustedes son ahora como ellos. Ven un terror y temen.
Na he kahore noa iho koutou; ka kite koutou i te mea whakamataku, a ka wehi.
22 ¿Yo les dije: Tráiganme algo? ¿O: Paguen de su hacienda por mí?
I mea ranei ahau, Homai ki ahau? He hakari ranei maku e homai i o koutou rawa?
23 ¿O: Líbrenme de la mano del enemigo? ¿O: Rescátenme del poder del opresor?
I mea ranei, whakaorangia ahau i te ringa o te hoariri? Hokona ahau i roto i te ringa o te kaitukino?
24 Instrúyeme y me callaré. Hazme entender en qué erré.
Whakaakona ahau, a ka whakarongo puku ahau; whakaaturia ki ahau te mea i he ai ahau.
25 ¡Cuán dolorosas son las palabras honestas! ¿Pero qué prueba su reprensión?
Ano te kaha o nga kupu tika! Ko te aha ia te riria ana e a koutou kupu?
26 ¿Piensan ustedes censurar palabras y los dichos de un desesperado que son como el viento?
E mea ana ranei koutou kia riria nga kupu? he hau kau nei hoki nga korero a te tangata kua pau ona whakaaro.
27 Ustedes aun echan suertes sobre los huérfanos y regatean con su amigo.
Ae ra, e mea ana koutou ki te maka rota mo nga pani, ki te mea i to koutou hoa hei taonga hokohoko.
28 Ahora pues, dígnense mirarme y opinen si miento delante de ustedes.
Na whakaae mai, titiro mai ki ahau; he pono hoki e kore ahau e korero teka ki to koutou kanohi.
29 Les ruego que desistan. Que no haya iniquidad. Sí, que mi justicia aún permanezca.
Tena ra, tahuri mai; kaua hoki te he e waiho; ina, tahuri mai, he tika hoki taku take.
30 ¿Hay iniquidad en mi lengua? ¿Mi paladar no distingue lo destructivo?
He he koia kei toku arero? e kore ranei toku hinengaro e mohio ki nga mea whanoke?