Job 6
1 Entonces Job respondió:
Ijob respondis kaj diris:
2 ¡Oh, si se pesara mi angustia, y se pusiera igualmente en balanza juntamente con mi ruina!
Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,
3 ¡Pesarían ahora más que la arena del mar! Por eso mis palabras fueron precipitadas,
Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.
4 porque en mí están clavadas las flechas de ʼEL-Shadday. Mi espíritu sorbe su veneno, y terrores de ʼElohim me combaten.
Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.
5 ¿Rebuzca el asno montés junto a la hierba? ¿Muge el buey junto a su pasto?
Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?
6 ¿Se comerá lo insípido sin sal? ¿Hay sabor en la clara del huevo?
Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?
7 Las cosas que mi alma rehusaba tocar son ahora mi alimento nauseabundo.
Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.
8 ¡Quién me diera obtener mi petición, y que ʼElohim me otorgue lo que tanto anhelo!
Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!
9 ¡Que ʼElohim se digne aplastarme, que suelte su mano y acabe conmigo!
Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!
10 Eso sería mi consuelo, y aun en medio de mi dolor que no da tregua, saltaría de gozo, porque no negué las Palabras del Santo.
Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.
11 ¿Cuál es mi fuerza para seguir esperando? ¿Cuál es mi propósito para que tenga aún paciencia?
Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?
12 ¿Es mi fortaleza como la de las piedras, o mi cuerpo es de bronce?
Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?
13 ¿Puedo sostenerme sobre nada? ¿No fue todo auxilio alejado de mí?
Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.
14 Para el hombre desconsolado debe haber bondad de su amigo, a fin de que no abandone el temor a ʼEL-Shadday.
Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.
15 Mis hermanos me traicionaron como un torrente. Pasan como corrientes impetuosas
Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,
16 que van turbias a causa del deshielo, y la nieve que se deshace en ellas.
Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;
17 En el tiempo del calor se desvanecen. Al calentarse desaparecen, se extinguen de su lugar.
En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.
18 Se apartan de la senda de su rumbo, van menguando y se pierden.
Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.
19 Las caravanas de Temán fijan su mirada en ellas, los viajeros de Sabá tienen su esperanza en ellas,
Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;
20 pero son avergonzados en su esperanza, pues llegan hasta ellas y quedan defraudados.
Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.
21 En verdad ustedes son ahora como ellos. Ven un terror y temen.
Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.
22 ¿Yo les dije: Tráiganme algo? ¿O: Paguen de su hacienda por mí?
Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,
23 ¿O: Líbrenme de la mano del enemigo? ¿O: Rescátenme del poder del opresor?
Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?
24 Instrúyeme y me callaré. Hazme entender en qué erré.
Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.
25 ¡Cuán dolorosas son las palabras honestas! ¿Pero qué prueba su reprensión?
Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?
26 ¿Piensan ustedes censurar palabras y los dichos de un desesperado que son como el viento?
Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.
27 Ustedes aun echan suertes sobre los huérfanos y regatean con su amigo.
Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.
28 Ahora pues, dígnense mirarme y opinen si miento delante de ustedes.
Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?
29 Les ruego que desistan. Que no haya iniquidad. Sí, que mi justicia aún permanezca.
Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.
30 ¿Hay iniquidad en mi lengua? ¿Mi paladar no distingue lo destructivo?
Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?
