< Job 4 >
1 Entonces intervino Elifaz temanita:
Na Temanni Elifas buaa Hiob se,
2 Si intentamos razonar contigo te será molesto. Pero, ¿quién puede refrenarse de hablar?
“Sɛ obi pɛ sɛ ɔne wo kasa a, worennya ntoboase ana? Hena na wobetumi aka nʼano ato mu?
3 Ciertamente tú enseñabas a muchos y fortalecías las manos débiles.
Dwene sɛnea wakyerɛkyerɛ nnipa bebree, sɛnea woahyɛ nsa a emu ayɛ mmerɛw no den.
4 Tus palabras levantaban al que tropezaba y afirmabas las rodillas decaídas.
Wo nsɛm ahyɛ wɔn a wɔahintiw no den; woahyɛ nkotodwe a ayɛ mmerɛw mu den.
5 Pero ahora te sucede a ti. Te desalientas, te tocó a ti y te turbas.
Na afei a ɔhaw aba no, wʼaba mu abu; adwira wo, na wo werɛ ahow.
6 ¿No es tu temor a ʼElohim tu confianza, y la integridad de tus procedimientos tu esperanza?
So ɛnsɛ sɛ wo nyamesuro yɛ wʼahotoso na wʼakwan a ɛho nni asɛm no yɛ wʼanidaso ana?
7 Te ruego que recuerdes: ¿Quién pereció jamás por ser inocente? ¿Dónde fueron destruidos los rectos?
“Dwene ho: Wɔasɛe obi a ne ho nni asɛm pɛn ana? Ɛhefa na wɔsɛee obi a ɔyɛ pɛ?
8 Según veo, los que aran iniquidad y siembran aflicción, las cosechan.
Sɛnea mahu no, wɔn a wofuntum bɔne ne wɔn a wodua ɔhaw no twa so aba.
9 Por el aliento de ʼElohim perecen, y por el soplo de su ira son consumidos.
Onyankopɔn home ano, wɔsɛe; nʼabufuw turuw a wɔyera.
10 El rugido del león, la voz fiera de la leona y los dientes de sus cachorros son quebrados.
Gyata betumi abobɔ mu na wɔaworo so, nanso wɔabubu gyata akɛse no se.
11 El león viejo perece por falta de presa, y los cachorros de la leona se dispersan.
Gyata annya hanam a owu, na gyatabere mma no bɔ hwete.
12 Entonces un mensaje me llegó a hurtadillas, y mi oído percibió un susurro de él
“Wɔbɛkaa kokoamsɛm bi kyerɛɛ me na mʼaso tee no sɛ asomsɛm.
13 en inquietantes visiones nocturnas, cuando el sueño profundo cae sobre los hombres.
Wɔ anadwo daeso basabasa mu, bere a nnipa adeda nnahɔɔ no,
14 Un terror se apoderó de mí, y todos mis huesos se estremecieron.
ehu ne nketenkete kyeree me ɛmaa me nnompe nyinaa wosowee.
15 Al pasar un espíritu frente a mí se eriza el pelo de mi cuerpo.
Honhom bi twaa mʼani so, na me ho nwi sɔre gyinae.
16 Se detiene, pero no distingo su semblante. Una apariencia está delante de mis ojos, hay silencio… y oigo una voz reposada:
Egyinae, nanso, manhu nʼabɔsu. Biribi begyinaa mʼanim, na metee nne bɔkɔɔ bi a ɛrebisa se,
17 ¿Será el hombre más justo que ʼElohim? ¿El hombre, más puro que su Hacedor?
‘Onipa desani betumi ateɛ asen Onyankopɔn? Na mpo ɔhoɔdenfo betumi ayɛ kronkron asen ne Yɛfo ana?
18 Ciertamente en sus esclavos no confía, y a sus ángeles atribuye insensatez.
Sɛ Onyankopɔn ntumi mfa ne ho nto nʼankasa asomfo so, sɛ ɔka nʼabɔfo mfomso kyerɛ wɔn a,
19 ¡Cuánto más los que viven en casas de barro cimentadas en el polvo serán desmenuzados por la polilla!
na nkantom wɔn a wɔtete dɔte afi mu, wɔn a wɔn fapem sisi mfutuma mu na wɔdwerɛw wɔn ntɛm so sen abubummaba!
20 Entre la mañana y la tarde son destruidos, y sin que alguno se dé cuenta, perecen para siempre.
Efi anɔpahema kosi anwummere wobubu wɔn mu nketenkete; na wɔyera korakora a obiara nhu wɔn bio.
21 ¿No les son arrancadas las cuerdas de sus tiendas? En ellas mueren, pero no adquirieron sabiduría.
So wommiamia wɔn ntamadan ahama mu, a ɛno nti wowuwu a wonni nyansa ana?’