< Job 29 >

1 Entonces Job respondió:
Hiob toaa so sɛ,
2 Ojalá volviera a ser como en meses pasados, como en los días cuando ʼElohim me vigilaba,
“Mafe abosome a atwam no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me soɔ no,
3 cuando su lámpara estaba sobre mi cabeza y a su luz yo caminaba en la oscuridad,
ɛberɛ a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea menantee esum mu no!
4 aquellos días de mi vigor cuando la amistad íntima de ʼElohim velaba sobre mi vivienda,
Ao, ɛnna a mesii soɔ no, ɛberɛ a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fie,
5 cuando ʼEL-Shadday aún estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí,
ɛberɛ a na Otumfoɔ da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia,
6 cuando mis pasos eran lavados con mantequilla y la roca me derramaba ríos de aceite,
ɛberɛ a na nufosuo mu sradeɛ afɔ mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsuo maa me.
7 cuando iba a la puerta de la ciudad y en la plaza preparaba mi asiento.
“Ɛberɛ a na mekɔ kuropɔn ɛpono ano mekɔtena mʼadwa so wɔ ɔmanfoɔ adwaberem,
8 Los jóvenes me veían y se escondían. Los ancianos se levantaban y permanecían en pie.
mmeranteɛ hunu me a, wɔgyina nkyɛn na mpanimfoɔ sɔre gyina hɔ;
9 Los magistrados detenían sus palabras y ponían la mano sobre sus bocas.
atitire gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;
10 La voz de los nobles enmudecía y su lengua se les pegaba al paladar.
mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dodom.
11 Los oídos que me escuchaban me llamaban bienaventurado, y los ojos que me miraban daban testimonio a mi favor.
Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wɔhunu me nyinaa kamfo me,
12 Porque yo libraba al pobre que clamaba y al huérfano que no tenía ayudador.
ɛfiri sɛ, meboaa ahiafoɔ a wɔsu pɛɛ mmoa, ne nwisiaa a wɔnni aboafoɔ.
13 La bendición del que iba a perecer caía sobre mí, y daba alegría al corazón de la viuda.
Onipa a na ɔrewuo no hyiraa me; na memaa akunafoɔ ani gyee wɔn akoma mu.
14 Me vestía de rectitud y con ella me cubría. Mi justicia era como un manto y un turbante.
Mede tenenee firaa sɛ mʼaduradeɛ; atɛntenenee yɛɛ me nkatasoɔ ne mʼabotire.
15 Yo era ojos para el ciego y pies para el cojo.
Meyɛɛ aniwa maa anifirafoɔ, ne ɛnan maa abubuafoɔ.
16 Era padre de los menesterosos. Me informaba con diligencia de la causa que no entendía.
Meyɛɛ ahiafoɔ agya; na mekaa ahɔhoɔ asɛm maa wɔn.
17 Rompía las quijadas del perverso y de sus dientes arrancaba la presa.
Mebubuu amumuyɛfoɔ se na mehwim wɔn a wɔdi wɔn nya no firii wɔn anom.
18 Me decía: En mi nido moriré, y como la arena multiplicaré mis días.
“Medwenee sɛ, ‘Mɛwu wɔ mʼankasa me fie mu, na me nna adɔɔso sɛ anwea.
19 Mi raíz se extendía hacia las aguas, y el rocío pernoctaba en mi ramaje.
Me nhini bɛduru nsuo ano, na obosuo agugu me mman so anadwo mu nyinaa.
20 Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se fortalecía en mi mano.
Mʼanimuonyam bɛkɔ so ayɛ frɔmm wɔ me so, na mʼahoɔden ayɛ foforɔ.’
21 Me escuchaban, esperaban y guardaban silencio ante mi consejo.
“Nnipa hwehwɛɛ sɛ wɔtie me, wɔyɛɛ dinn, twɛnee mʼafotuo.
22 Después de mi palabra no replicaban. Mi razón destilaba sobre ellos.
Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, ɛfiri sɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yie.
23 La esperaban como a la lluvia temprana, y abrían su boca como a la lluvia tardía.
Wɔtwɛnee me sɛdeɛ wɔtwɛne osutɔ, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ berɛ nsuo.
24 Si me reía con ellos, no lo creían, y no tenían en menos la luz de mi semblante.
Wɔn abasa mu buiɛ no, mesere kyerɛɛ wɔn; mʼanimteɛ som bo ma wɔn.
25 Yo les escogía el camino, y me sentaba entre ellos como su jefe. Yo vivía como un rey en medio de su tropa, como el que consuela a los que están de duelo.
Mebɔɔ ɛkwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn ɔhene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼakodɔm mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekyere agyaadwotwafoɔ werɛ.

< Job 29 >