Job 29

1 Entonces Job respondió:

Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:

2 Ojalá volviera a ser como en meses pasados, como en los días cuando ʼElohim me vigilaba,

Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;

3 cuando su lámpara estaba sobre mi cabeza y a su luz yo caminaba en la oscuridad,

Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;

4 aquellos días de mi vigor cuando la amistad íntima de ʼElohim velaba sobre mi vivienda,

Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;

5 cuando ʼEL-Shadday aún estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí,

Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;

6 cuando mis pasos eran lavados con mantequilla y la roca me derramaba ríos de aceite,

Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

7 cuando iba a la puerta de la ciudad y en la plaza preparaba mi asiento.

Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.

8 Los jóvenes me veían y se escondían. Los ancianos se levantaban y permanecían en pie.

Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.

9 Los magistrados detenían sus palabras y ponían la mano sobre sus bocas.

Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.

10 La voz de los nobles enmudecía y su lengua se les pegaba al paladar.

Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.

11 Los oídos que me escuchaban me llamaban bienaventurado, y los ojos que me miraban daban testimonio a mi favor.

Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;

12 Porque yo libraba al pobre que clamaba y al huérfano que no tenía ayudador.

Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.

13 La bendición del que iba a perecer caía sobre mí, y daba alegría al corazón de la viuda.

Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.

14 Me vestía de rectitud y con ella me cubría. Mi justicia era como un manto y un turbante.

Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.

15 Yo era ojos para el ciego y pies para el cojo.

Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.

16 Era padre de los menesterosos. Me informaba con diligencia de la causa que no entendía.

Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.

17 Rompía las quijadas del perverso y de sus dientes arrancaba la presa.

I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

18 Me decía: En mi nido moriré, y como la arena multiplicaré mis días.

Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.

19 Mi raíz se extendía hacia las aguas, y el rocío pernoctaba en mi ramaje.

Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.

20 Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se fortalecía en mi mano.

Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.

21 Me escuchaban, esperaban y guardaban silencio ante mi consejo.

Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.

22 Después de mi palabra no replicaban. Mi razón destilaba sobre ellos.

Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.

23 La esperaban como a la lluvia temprana, y abrían su boca como a la lluvia tardía.

Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.

24 Si me reía con ellos, no lo creían, y no tenían en menos la luz de mi semblante.

[Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.

25 Yo les escogía el camino, y me sentaba entre ellos como su jefe. Yo vivía como un rey en medio de su tropa, como el que consuela a los que están de duelo.

Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.