< Job 29 >
1 Entonces Job respondió:
Ningĩ Ayubu nĩathiire na mbere kwaria, akiuga atĩrĩ:
2 Ojalá volviera a ser como en meses pasados, como en los días cuando ʼElohim me vigilaba,
“Naarĩ korwo no haane ũrĩa ndaatariĩ mĩeri ĩrĩa ya tene, matukũ-inĩ marĩa Ngai aamenyagĩrĩra,
3 cuando su lámpara estaba sobre mi cabeza y a su luz yo caminaba en la oscuridad,
rĩrĩa tawa wake wamũrĩkaga igũrũ rĩa mũtwe wakwa, na ũndũ wa ũtheri wake ngatuĩkanagĩria nduma-inĩ!
4 aquellos días de mi vigor cuando la amistad íntima de ʼElohim velaba sobre mi vivienda,
Korwo ndariĩ ũrĩa ndatariĩ matukũ-inĩ marĩa ndagaacĩire biũ, hĩndĩ ĩrĩa kuumĩrania ngoro na Ngai kwarathimaga nyũmba yakwa,
5 cuando ʼEL-Shadday aún estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí,
rĩrĩa Mwene-Hinya-Wothe aarĩ hamwe na niĩ, nacio ciana ciakwa ikandigiicĩria,
6 cuando mis pasos eran lavados con mantequilla y la roca me derramaba ríos de aceite,
rĩrĩa gacĩra gakwa kaihũgĩtio nĩ kĩrimũ kĩa iria, naruo rwaro rwa ihiga rũgaatherũkagĩra tũrũũĩ twa maguta ma mũtamaiyũ!
7 cuando iba a la puerta de la ciudad y en la plaza preparaba mi asiento.
“Rĩrĩa ndaathiiaga kĩhingo-inĩ kĩa itũũra inene, na ngaikarĩra gĩtĩ gĩakwa hau kĩaraho-inĩ-rĩ,
8 Los jóvenes me veían y se escondían. Los ancianos se levantaban y permanecían en pie.
aanake maanyonaga makeehera, nao athuuri makarũgama,
9 Los magistrados detenían sus palabras y ponían la mano sobre sus bocas.
andũ arĩa anene maatigaga kwaria, makahumbĩra tũnua twao na moko;
10 La voz de los nobles enmudecía y su lengua se les pegaba al paladar.
mĩgambo ya andũ arĩa marĩ igweta ĩgakirio, nacio nĩmĩ ciao ikanyiitana na karakara.
11 Los oídos que me escuchaban me llamaban bienaventurado, y los ojos que me miraban daban testimonio a mi favor.
Ũrĩa wothe wanjiguaga ngĩaria aaragia wega igũrũ rĩakwa, nao arĩa maanyonaga makangaathĩrĩria,
12 Porque yo libraba al pobre que clamaba y al huérfano que no tenía ayudador.
nĩ ũndũ nĩndahatũraga arĩa athĩĩni maakaya mateithio, o na arĩa mataarĩ na maithe maagĩte mũndũ wa kũmateithia.
13 La bendición del que iba a perecer caía sobre mí, y daba alegría al corazón de la viuda.
Mũndũ agĩkua nĩandaathimaga; nĩndatũmaga ngoro ya mũtumia wa ndigwa ĩine.
14 Me vestía de rectitud y con ella me cubría. Mi justicia era como un manto y un turbante.
Ndehumbaga ũthingu ta nguo; ciira wa kĩhooto nĩguo warĩ nguo yakwa ya igũrũ, o na kĩremba gĩakwa.
15 Yo era ojos para el ciego y pies para el cojo.
Nĩ niĩ ndaarĩ maitho ma arĩa atumumu, na magũrũ ma arĩa ithua.
16 Era padre de los menesterosos. Me informaba con diligencia de la causa que no entendía.
Ndaarĩ ithe wa arĩa abatari; nĩndaciiragĩrĩra o na mũndũ itooĩ.
17 Rompía las quijadas del perverso y de sus dientes arrancaba la presa.
Ningĩ nĩndoinangaga magego ma arĩa aaganu, na ngahuria arĩa maarĩ magego-inĩ mao.
18 Me decía: En mi nido moriré, y como la arena multiplicaré mis días.
“Ndeciiragia atĩrĩ, ‘Niĩ ngaakuĩra gwakwa nyũmba, matukũ makwa marĩ maingĩ ta mũthanga.
19 Mi raíz se extendía hacia las aguas, y el rocío pernoctaba en mi ramaje.
Mĩri yakwa ĩgataamba ĩkinye maaĩ-inĩ, narĩo ireera rĩkoragwo honge-inĩ ciakwa ũtukũ wothe.
20 Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se fortalecía en mi mano.
Riiri wakwa ũgũtũũra werũhagio thĩinĩ wakwa, naguo ũta wakwa ũtũũre ũrĩ mwerũ guoko-inĩ gwakwa.’
21 Me escuchaban, esperaban y guardaban silencio ante mi consejo.
“Andũ maathikagĩrĩria marĩ na kĩĩrĩgĩrĩro, meetagĩrĩra kĩrĩra gĩakwa makirĩte.
22 Después de mi palabra no replicaban. Mi razón destilaba sobre ellos.
Ndaarĩkia kwaria-rĩ, matiacookaga kwaria; ciugo ciakwa ciatoonyaga matũ mao kahora ihooreire.
23 La esperaban como a la lluvia temprana, y abrían su boca como a la lluvia tardía.
Maanjetagĩrĩra ta andũ metereire mbura, na makanyua ciugo ciakwa o ta mbura ĩrĩa ya kũrigĩrĩria.
24 Si me reía con ellos, no lo creían, y no tenían en menos la luz de mi semblante.
Ndaamathekathekagia moorĩtwo nĩ hinya makaaga gwĩtĩkia; ũtheri wa ũthiũ wakwa warĩ wa bata mũno kũrĩ o.
25 Yo les escogía el camino, y me sentaba entre ellos como su jefe. Yo vivía como un rey en medio de su tropa, como el que consuela a los que están de duelo.
Nĩ niĩ ndamoonagia njĩra, ngaikaraga ta ndĩ mũnene wao; ndatũũraga ta mũthamaki arĩ gatagatĩ ga ita rĩake; ningĩ ndaatariĩ ta mũndũ ũrĩa ũhooragĩria arĩa maracakaya.