Job 29

1 Entonces Job respondió:

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

2 Ojalá volviera a ser como en meses pasados, como en los días cuando ʼElohim me vigilaba,

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

3 cuando su lámpara estaba sobre mi cabeza y a su luz yo caminaba en la oscuridad,

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

4 aquellos días de mi vigor cuando la amistad íntima de ʼElohim velaba sobre mi vivienda,

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

5 cuando ʼEL-Shadday aún estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí,

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

6 cuando mis pasos eran lavados con mantequilla y la roca me derramaba ríos de aceite,

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

7 cuando iba a la puerta de la ciudad y en la plaza preparaba mi asiento.

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

8 Los jóvenes me veían y se escondían. Los ancianos se levantaban y permanecían en pie.

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

9 Los magistrados detenían sus palabras y ponían la mano sobre sus bocas.

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

10 La voz de los nobles enmudecía y su lengua se les pegaba al paladar.

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

11 Los oídos que me escuchaban me llamaban bienaventurado, y los ojos que me miraban daban testimonio a mi favor.

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

12 Porque yo libraba al pobre que clamaba y al huérfano que no tenía ayudador.

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

13 La bendición del que iba a perecer caía sobre mí, y daba alegría al corazón de la viuda.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

14 Me vestía de rectitud y con ella me cubría. Mi justicia era como un manto y un turbante.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

15 Yo era ojos para el ciego y pies para el cojo.

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

16 Era padre de los menesterosos. Me informaba con diligencia de la causa que no entendía.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

17 Rompía las quijadas del perverso y de sus dientes arrancaba la presa.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

18 Me decía: En mi nido moriré, y como la arena multiplicaré mis días.

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

19 Mi raíz se extendía hacia las aguas, y el rocío pernoctaba en mi ramaje.

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

20 Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se fortalecía en mi mano.

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

21 Me escuchaban, esperaban y guardaban silencio ante mi consejo.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

22 Después de mi palabra no replicaban. Mi razón destilaba sobre ellos.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

23 La esperaban como a la lluvia temprana, y abrían su boca como a la lluvia tardía.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

24 Si me reía con ellos, no lo creían, y no tenían en menos la luz de mi semblante.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

25 Yo les escogía el camino, y me sentaba entre ellos como su jefe. Yo vivía como un rey en medio de su tropa, como el que consuela a los que están de duelo.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.