Job 29
1 Entonces Job respondió:
Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
2 Ojalá volviera a ser como en meses pasados, como en los días cuando ʼElohim me vigilaba,
«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
3 cuando su lámpara estaba sobre mi cabeza y a su luz yo caminaba en la oscuridad,
Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
4 aquellos días de mi vigor cuando la amistad íntima de ʼElohim velaba sobre mi vivienda,
Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
5 cuando ʼEL-Shadday aún estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí,
Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
6 cuando mis pasos eran lavados con mantequilla y la roca me derramaba ríos de aceite,
Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
7 cuando iba a la puerta de la ciudad y en la plaza preparaba mi asiento.
Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
8 Los jóvenes me veían y se escondían. Los ancianos se levantaban y permanecían en pie.
Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
9 Los magistrados detenían sus palabras y ponían la mano sobre sus bocas.
Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
10 La voz de los nobles enmudecía y su lengua se les pegaba al paladar.
Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
11 Los oídos que me escuchaban me llamaban bienaventurado, y los ojos que me miraban daban testimonio a mi favor.
Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
12 Porque yo libraba al pobre que clamaba y al huérfano que no tenía ayudador.
Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
13 La bendición del que iba a perecer caía sobre mí, y daba alegría al corazón de la viuda.
Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
14 Me vestía de rectitud y con ella me cubría. Mi justicia era como un manto y un turbante.
Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
15 Yo era ojos para el ciego y pies para el cojo.
Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
16 Era padre de los menesterosos. Me informaba con diligencia de la causa que no entendía.
Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
17 Rompía las quijadas del perverso y de sus dientes arrancaba la presa.
Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
18 Me decía: En mi nido moriré, y como la arena multiplicaré mis días.
Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
19 Mi raíz se extendía hacia las aguas, y el rocío pernoctaba en mi ramaje.
Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
20 Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se fortalecía en mi mano.
Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
21 Me escuchaban, esperaban y guardaban silencio ante mi consejo.
İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
22 Después de mi palabra no replicaban. Mi razón destilaba sobre ellos.
Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
23 La esperaban como a la lluvia temprana, y abrían su boca como a la lluvia tardía.
Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
24 Si me reía con ellos, no lo creían, y no tenían en menos la luz de mi semblante.
Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
25 Yo les escogía el camino, y me sentaba entre ellos como su jefe. Yo vivía como un rey en medio de su tropa, como el que consuela a los que están de duelo.
Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
