Job 14

1 El hombre nacido de mujer es corto de días y lleno de perturbaciones.

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

2 Brota como una flor, pero es cortado. Pasa como una sombra y desaparece.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

3 ¿Y sobre éste abres tus ojos y lo llevas a juicio contigo?

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

4 ¿Quién limpiará lo impuro? ¡Nadie!

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

5 Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses depende de Ti. Tú le fijaste sus límites, de los cuales no pasará.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

6 Aparta de él tu mirada y que descanse hasta que complete su día como un jornalero.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

7 Porque para el árbol hay esperanza: Si es cortado, retoñará, y sus ramas no cesarán.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

8 Aunque debajo de la tierra esté muerto su tronco, y en la tierra envejezca su raíz,

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

9 al recibir el agua reverdecerá, y echará ramas como una planta.

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

10 Pero el hombre muere, y queda tendido. Expira el hombre, ¿y dónde está?

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

11 Como las aguas se van al mar, y un río se agota y se seca,

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

12 así el hombre queda tendido y no se levantará. Hasta que no haya cielo, no será despertado, ni lo levantarán de su sueño.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

13 ¡Ojalá me escondas en el Seol mientras se aplaca tu ira, y me fijes un plazo y te acuerdes de mí! (Sheol h7585)

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)

14 Si el hombre muere, ¿volverá a vivir? Todos los días de mi lucha y servicio esperaré hasta que llegue mi liberación.

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

15 Entonces llamarás y yo te responderé. Tendrás afecto a la hechura de tus manos.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

16 Porque ahora me cuentas los pasos y no das tregua a mi pecado.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

17 Tienes mi transgresión sellada en un saco. Tú cubres mi iniquidad.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

18 Pero la montaña cae y se desmorona. Las rocas cambian de lugar.

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

19 Las piedras se desgastan con el agua impetuosa que se lleva el polvo de la tierra. Así destruyes la esperanza del hombre.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

20 Prevaleces para siempre contra él, y él se va. Desfiguras su rostro y lo despides.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

21 Sus hijos obtendrán honores, pero él no lo sabrá. Si son humillados, no lo percibirá.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

22 Pero su carne sobre él siente el tormento, y su alma gime por él.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”