Job 7

1 “¿No está el hombre obligado a trabajar en la tierra? ¿No son sus días como los de un asalariado?

Nije l' vojska život čovjekov na zemlji? Ne provodi l' dane poput najamnika?

2 Como un siervo que desea fervientemente la sombra, como un asalariado que busca su salario,

Kao što trudan rob za hladom žudi, poput nadničara štono plaću čeka,

3 por lo que me hacen poseer meses de miseria, Las noches agotadoras están destinadas a mí.

mjeseci jada tako me zapadoše i noći su mučne meni dosuđene.

4 Cuando me acuesto, digo, “¿Cuándo me levantaré y se me pasará la noche? Doy vueltas en la cama hasta el amanecer.

Liježuć' mislim svagda: 'Kada ću ustati?' A dižuć se: 'Kada večer dočekati!' I tako se kinjim sve dok se ne smrkne.

5 Mi carne está vestida de gusanos y terrones de polvo. Mi piel se cierra y vuelve a brotar.

PÓut moju crvi i blato odjenuše, koža na meni puca i raščinja se.

6 Mis días son más rápidos que la lanzadera de un tejedor, y se gastan sin esperanza.

Dani moji brže od čunka prođoše, promakoše hitro bez ikakve nade.

7 Oh, recuerda que mi vida es un soplo. Mi ojo no verá más el bien.

Spomeni se: život moj je samo lahor i oči mi neće više vidjet' sreće!

8 El ojo del que me ve no me verá más. Tus ojos estarán sobre mí, pero yo no lo estaré.

Prijateljsko oko neće me gledati; pogled svoj u mene upro si te sahnem.

9 Como la nube se consume y se desvanece, por lo que el que desciende al Seol ya no subirá. (Sheol h7585)

Kao što se oblak gubi i raspline, tko u Šeol siđe, više ne izlazi. (Sheol h7585)

10 No volverá más a su casa, ni su lugar lo conocerá más.

Domu svome natrag ne vraća se nikad, njegovo ga mjesto više ne poznaje.

11 “Por eso no me callaré. Hablaré con la angustia de mi espíritu. Me quejaré en la amargura de mi alma.

Ustima ja svojim stoga branit' neću, u tjeskobi duha govorit ću sada, u gorčini duše ja ću zajecati.

12 ¿Soy un mar o un monstruo marino? ¿que pongas un guardia sobre mí?

Zar sam more ili neman morska, pa si stražu nada mnom stavio?

13 Cuando digo: “Mi cama me consolará. Mi sofá aliviará mi queja,’

Kažem li: 'Na logu ću se smirit', ležaj će mi olakšati muke',

14 entonces me asustas con sueños y me aterra a través de visiones,

snovima me prestravljuješ tada, prepadaš me viđenjima mučnim.

15 para que mi alma elija el estrangulamiento, la muerte antes que mis huesos.

Kamo sreće da mi se zadavit'! Smrt mi je od patnja mojih draža.

16 Aborrezco mi vida. No quiero vivir para siempre. Dejadme en paz, pues mis días no son más que un soplo.

Ja ginem i vječno živjet neću; pusti me, tek dah su dani moji!

17 ¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas? que debes poner tu mente en él,

Što je čovjek da ga toliko ti cijeniš, da je srcu tvojem tako prirastao

18 que lo visites todas las mañanas, y lo prueban a cada momento?

i svakoga jutra da njega pohodiš i svakoga trena da ga iskušavaš?

19 ¿Hasta cuándo no mirarás hacia otro lado? ni me dejará en paz hasta que trague mi saliva?

Kada ćeš svoj pogled skinuti sa mene i dati mi barem pljuvačku progutat'?

20 Si he pecado, ¿qué te hago a ti, vigilante de los hombres? Por qué me has puesto como marca para ti, ¿para que sea una carga para mí?

Ako sam zgriješio, što učinih tebi, o ti koji pomno nadzireš čovjeka? Zašto si k'o metu mene ti uzeo, zbog čega sam tebi na teret postao?

21 ¿Por qué no perdonas mi desobediencia y quitas mi iniquidad? Por ahora me acostaré en el polvo. Me buscaréis con diligencia, pero no estaré”.

Zar prijestupa moga ne možeš podnijeti i ne možeš prijeći preko krivnje moje? Jer, malo će proći i u prah ću leći, ti ćeš me tražiti, al' me biti neće.”