< Job 6 >

1 Entonces Job respondió,
Na ka whakautu a Hopa, ka mea,
2 “Oh, si mi angustia fuera pesada, ¡y toda mi calamidad puesta en la balanza!
Aue, me i ata paunatia toku mamae, me i huihuia, me i whakairihia toku aitua ki te pauna!
3 Por ahora sería más pesado que la arena de los mares, por lo que mis palabras han sido precipitadas.
Na inaianei taimaha ake i te onepu o te moana: heoi he ohorere rawa aku kupu.
4 Porque las flechas del Todopoderoso están dentro de mí. Mi espíritu bebe su veneno. Los terrores de Dios se han puesto en marcha contra mí.
Kei roto hoki i ahau nga pere a te Kaha Rawa, inumia ake e toku wairua to ratou paihana: rarangi tonu mai nga whakawehi a te Atua hei hoariri moku.
5 ¿El burro salvaje rebuzna cuando tiene hierba? ¿O el buey baja sobre su forraje?
E tangi ano ranei te kaihe mohoao i te mea kei te tarutaru ia? e tangi ano ranei te kau i te mea e kai ana?
6 ¿Puede comerse sin sal lo que no tiene sabor? ¿O hay algún sabor en la clara del huevo?
E taea ranei te kai, te mea kahore nei ona ha, ki te kahore he tote? He reka ranei te whakakahukahu o te hua manu?
7 Mi alma se niega a tocarlos. Para mí son como una comida repugnante.
Hore rawa toku wairua e mea kia pa atu ki ena; to ratou rite ki ahau kei te kai whakarihariha.
8 “Oh, que pueda tener mi petición, que Dios me conceda lo que anhelo,
Aue, me i riro mai taku i tono ai, me i homai e te Atua taku e tumanako nei!
9 incluso que le gustaría a Dios aplastarme; ¡que soltara la mano y me cortara!
Me i pai hoki te Atua kia whakangaromia ahau, kia tukua mai tona ringa hei hatepe i ahau!
10 Que siga siendo mi consuelo, sí, déjame exultar en el dolor que no perdona, que no he negado las palabras del Santo.
Penei kua ai ano he whakamarie moku; ae, ka tino hari ahau ki te mamae, kahore nei e tohu i ahau: kihai hoki nga kupu a te Mea Tapu i huna e ahau.
11 ¿Cuál es mi fuerza, para que espere? ¿Cuál es mi fin, que debo ser paciente?
He aha toku kaha, e tatari ai ahau? He aha hoki toku mutunga, e whakamanawanui ai ahau?
12 ¿Es mi fuerza la de las piedras? ¿O mi carne es de bronce?
He kaha kohatu ranei toku kaha? He parahi ranei oku kikokiko?
13 ¿No es que no tengo ayuda en mí, que la sabiduría se aleja de mí?
Ehara ranei i te mea kahore he awhina moku i roto i ahau, a kua oti te ngoi te pei i roto i ahau?
14 “Al que está a punto de desfallecer, se le debe mostrar la bondad de su amigo; incluso a quien abandona el temor del Todopoderoso.
Ko te tangata e ngoikore ana te ngakau kia puta mai te aroha o tona hoa ki a ia, ahakoa kua mahue i a ia te wehi i te Kaha Rawa.
15 Mis hermanos han actuado con engaño como un arroyo, como el cauce de los arroyos que pasan;
He mahi tinihanga ta oku teina, he pera me ta te awa; rere ana ratou ano he waipuke awaawa,
16 que son negros a causa del hielo, en la que se esconde la nieve.
Kua mangu nei i te hukapapa, ngaro ana te hukarere i roto.
17 En la estación seca, desaparecen. Cuando hace calor, se consumen fuera de su lugar.
I te wa e mahana ai, ka memeha atu; i te weraweratanga, moti iho ratou i to ratou wahi.
18 Las caravanas que viajan junto a ellos se alejan. Suben a los desechos y perecen.
Ka peka ke nga tira e haere ana ra reira; riro ana ki te kore, a ngaro iho.
19 Las caravanas de Tema miraban. Las compañías de Saba les esperaban.
Tirotirohia ana e nga tira o Tema; taria atu ana e nga tangata haere o Hepa.
20 Estaban angustiados porque estaban confiados. Llegaron allí y se confundieron.
Whakama ana ratou mo ratou i whakamanawa atu ki reira; te taenga ki aua awa, kanakana kau ana.
21 Por ahora no eres nada. Ves un terror y tienes miedo.
Na he kahore noa iho koutou; ka kite koutou i te mea whakamataku, a ka wehi.
22 ¿Acaso he dicho alguna vez: “Dame”? o, “¿Ofrece un regalo para mí de tu sustancia?
I mea ranei ahau, Homai ki ahau? He hakari ranei maku e homai i o koutou rawa?
23 o “Líbrame de la mano del adversario”. o: “Redímeme de la mano de los opresores”.
I mea ranei, whakaorangia ahau i te ringa o te hoariri? Hokona ahau i roto i te ringa o te kaitukino?
24 “Enséñame y callaré. Haz que entienda mi error.
Whakaakona ahau, a ka whakarongo puku ahau; whakaaturia ki ahau te mea i he ai ahau.
25 ¡Qué fuertes son las palabras de rectitud! Pero tu reprimenda, ¿qué reprende?
Ano te kaha o nga kupu tika! Ko te aha ia te riria ana e a koutou kupu?
26 ¿Pretendes reprobar las palabras, ya que los discursos de quien está desesperado son como el viento?
E mea ana ranei koutou kia riria nga kupu? he hau kau nei hoki nga korero a te tangata kua pau ona whakaaro.
27 Sí, incluso echarías suertes por los huérfanos, y hacer mercancía de su amigo.
Ae ra, e mea ana koutou ki te maka rota mo nga pani, ki te mea i to koutou hoa hei taonga hokohoko.
28 Ahora, pues, complácete en mirarme, porque seguramente no te mentiré en la cara.
Na whakaae mai, titiro mai ki ahau; he pono hoki e kore ahau e korero teka ki to koutou kanohi.
29 Por favor, vuelva. Que no haya injusticia. Sí, regresa de nuevo. Mi causa es justa.
Tena ra, tahuri mai; kaua hoki te he e waiho; ina, tahuri mai, he tika hoki taku take.
30 ¿Hay injusticia en mi lengua? ¿Mi gusto no puede discernir las travesuras?
He he koia kei toku arero? e kore ranei toku hinengaro e mohio ki nga mea whanoke?

< Job 6 >