Job 6
1 Entonces Job respondió,
Ijob respondis kaj diris:
2 “Oh, si mi angustia fuera pesada, ¡y toda mi calamidad puesta en la balanza!
Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,
3 Por ahora sería más pesado que la arena de los mares, por lo que mis palabras han sido precipitadas.
Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.
4 Porque las flechas del Todopoderoso están dentro de mí. Mi espíritu bebe su veneno. Los terrores de Dios se han puesto en marcha contra mí.
Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.
5 ¿El burro salvaje rebuzna cuando tiene hierba? ¿O el buey baja sobre su forraje?
Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?
6 ¿Puede comerse sin sal lo que no tiene sabor? ¿O hay algún sabor en la clara del huevo?
Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?
7 Mi alma se niega a tocarlos. Para mí son como una comida repugnante.
Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.
8 “Oh, que pueda tener mi petición, que Dios me conceda lo que anhelo,
Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!
9 incluso que le gustaría a Dios aplastarme; ¡que soltara la mano y me cortara!
Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!
10 Que siga siendo mi consuelo, sí, déjame exultar en el dolor que no perdona, que no he negado las palabras del Santo.
Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.
11 ¿Cuál es mi fuerza, para que espere? ¿Cuál es mi fin, que debo ser paciente?
Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?
12 ¿Es mi fuerza la de las piedras? ¿O mi carne es de bronce?
Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?
13 ¿No es que no tengo ayuda en mí, que la sabiduría se aleja de mí?
Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.
14 “Al que está a punto de desfallecer, se le debe mostrar la bondad de su amigo; incluso a quien abandona el temor del Todopoderoso.
Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.
15 Mis hermanos han actuado con engaño como un arroyo, como el cauce de los arroyos que pasan;
Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,
16 que son negros a causa del hielo, en la que se esconde la nieve.
Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;
17 En la estación seca, desaparecen. Cuando hace calor, se consumen fuera de su lugar.
En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.
18 Las caravanas que viajan junto a ellos se alejan. Suben a los desechos y perecen.
Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.
19 Las caravanas de Tema miraban. Las compañías de Saba les esperaban.
Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;
20 Estaban angustiados porque estaban confiados. Llegaron allí y se confundieron.
Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.
21 Por ahora no eres nada. Ves un terror y tienes miedo.
Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.
22 ¿Acaso he dicho alguna vez: “Dame”? o, “¿Ofrece un regalo para mí de tu sustancia?
Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,
23 o “Líbrame de la mano del adversario”. o: “Redímeme de la mano de los opresores”.
Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?
24 “Enséñame y callaré. Haz que entienda mi error.
Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.
25 ¡Qué fuertes son las palabras de rectitud! Pero tu reprimenda, ¿qué reprende?
Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?
26 ¿Pretendes reprobar las palabras, ya que los discursos de quien está desesperado son como el viento?
Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.
27 Sí, incluso echarías suertes por los huérfanos, y hacer mercancía de su amigo.
Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.
28 Ahora, pues, complácete en mirarme, porque seguramente no te mentiré en la cara.
Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?
29 Por favor, vuelva. Que no haya injusticia. Sí, regresa de nuevo. Mi causa es justa.
Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.
30 ¿Hay injusticia en mi lengua? ¿Mi gusto no puede discernir las travesuras?
Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?
