< Job 4 >
1 Entonces Elifaz, el temanita, respondió,
Katahi a Eripata Temani ka oho, ka mea,
2 “Si alguien se aventura a hablar contigo, ¿te apenarás? Pero, ¿quién puede abstenerse de hablar?
Ki te anga matou ki te korero ki a koe, e pouri ranei koe? otira e taea e wai te pehi te kupu?
3 He aquí que has instruido a muchos, has fortalecido las manos débiles.
Nana, he tokomaha i whakaakona e koe: nau hoki i whakakaha nga ringa kahakore.
4 Tus palabras han sostenido al que estaba cayendo, has hecho firmes las rodillas débiles.
Ara ana i au kupu te tangata e hinga ana; nau hoki i kaha ai nga turi kua piko.
5 Pero ahora ha llegado a ti, y te desmayas. Te toca, y te sientes perturbado.
Inaianei kua tae mai ki a koe, a e hemo ana koe: e pa ana ki a koe, ohorere ana koe.
6 ¿No es tu piedad tu confianza? ¿No es la integridad de tus caminos tu esperanza?
He taka ianei kei tou wehi ki te Atua he okiokinga whakaaro mou? Kei te tapatahi o ou huarahi he tumanakohanga mou?
7 “¿Recuerdas, ahora, a quien pereció siendo inocente? ¿O dónde se cortó el montante?
Maharatia ra, ko wai o nga tangata harakore i huna? I ngaro ranei ki hea te hunga tika?
8 Según lo que he visto, los que aran la iniquidad y sembrar problemas, cosechar lo mismo.
Ko taku hoki tenei i kite ai, ko te hunga e parau ana i te he, e rua ana i te raruraru, ko ia ra ano ta ratou e kokoti ai.
9 Por el soplo de Dios perecen. Por la explosión de su ira son consumidos.
Huna ana ratou e te ha o te Atua, moti iho ratou i te hau o tona riri.
10 El rugido del león, y la voz del león feroz, los dientes de los jóvenes leones, están rotos.
Ko te hamama o te raiona, ko te reo o te raiona tutu, ko nga niho o nga kuao raiona, whati ana.
11 El viejo león perece por falta de presa. Los cachorros de la leona están dispersos por el mundo.
Ngaro ana te raiona katua i te kore kai, a marara noa atu nga kuao a te raiona.
12 “Ahora bien, una cosa me fue traída en secreto. Mi oído recibió un susurro de ella.
Na i kawea pukutia mai he korero ki ahau, a kapohia ana e toku taringa he komuhumuhu.
13 En los pensamientos de las visiones de la noche, cuando el sueño profundo cae sobre los hombres,
I nga whakaaroaronga, no nga kite o te po, i te mea ka au iho te moe a te tangata,
14 me invadió el miedo y el temblor, que hizo temblar todos mis huesos.
Ka pa te wehi ki ahau, me te ihiihi, a wiri ana oku wheua katoa.
15 Entonces un espíritu pasó ante mi rostro. El vello de mi carne se erizó.
Na ka tika atu he wairua i toku aroaro, tutu ana nga huruhuru o toku kikokiko.
16 Se quedó quieto, pero no pude discernir su aspecto. Una forma estaba ante mis ojos. Silencio, luego escuché una voz que decía,
Tu ana ia, otiia kihai ahau i mohio ki tona mata; he ahua te mea i toku aroaro: tu puku ana; na ka rongo ahau i te reo e ki ana,
17 “¿Será el hombre mortal más justo que Dios? ¿Puede un hombre ser más puro que su Creador?
He nui atu ranei te tika o te tangata i to te Atua? He nui atu ranei i to tona Kaihanga to ma o te tangata?
18 He aquí que no se fía de sus siervos. Acusa a sus ángeles de error.
Nana, kahore rawa ia e whakawhirinaki ki ana pononga; a ki tana, he he kei ana anahera.
19 Cuánto más los que habitan en casas de barro, cuyos cimientos están en el polvo, ¡que son aplastados ante la polilla!
Tera atu to te hunga e noho ana i roto i nga whare uku, he puehu to ratou turanga; mongamonga kau ratou i te aroaro o te purehurehu.
20 Entre la mañana y la noche son destruidos. Perecen para siempre sin tener en cuenta nada.
I waenganui o te ata, o te ahiahi, ka whakangaromia ratou; huna ana ratou ake tonu atu, te ai tetahi hei whakaaro atu.
21 ¿No está la cuerda de su tienda arrancada dentro de ellos? Mueren, y eso sin sabiduría”.
Kahore ranei to ratou taura here teneti i motuhia i roto i a ratou? Mate ana ratou, kahore hoki he matauranga.