Job 30

1 “Pero ahora los que son más jóvenes que yo se burlan de mí, cuyos padres consideré indignos de poner con mis perros pastores.

ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

2 ¿De qué me sirve la fuerza de sus manos? hombres en los que la edad madura ha perecido?

نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

3 Están demacrados por la carencia y el hambre. Roen la tierra seca, en la penumbra del desperdicio y la desolación.

از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

4 Arrancan hierbas saladas junto a los arbustos. Las raíces del árbol de la retama son su alimento.

در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

5 Son expulsados de entre los hombres. Lloran tras ellos como tras un ladrón,

چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

6 para que vivan en valles espantosos, y en agujeros de la tierra y de las rocas.

پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

7 Rebuznan entre los arbustos. Están reunidos bajo las ortigas.

در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

8 Son hijos de locos, sí, hijos de malvados. Fueron expulsados a latigazos de la tierra.

آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

9 “Ahora me he convertido en su canción. Sí, soy un sinónimo para ellos.

و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

10 Me aborrecen, se alejan de mí, y no duden en escupirme a la cara.

از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

11 Porque ha desatado su cuerda y me ha afligido; y se han desprendido de la restricción ante mí.

خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

12 A mi derecha se levanta la chusma. Me apartan los pies. Ellos lanzan sus caminos de destrucción contra mí.

این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

13 Marcan mi camino. Promueven mi destrucción sin la ayuda de nadie.

راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

14 Como a través de una amplia brecha llegan. Se enrollan en medio de la ruina.

ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

15 Los terrores se han vuelto contra mí. Persiguen mi honor como el viento. Mi bienestar ha pasado como una nube.

در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

16 “Ahora mi alma se derrama dentro de mí. Los días de aflicción se han apoderado de mí.

دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

17 En la estación nocturna mis huesos están calados en mí, y los dolores que me roen no tienen descanso.

شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

18 Mi vestimenta está desfigurada por una gran fuerza. Me ata como el cuello de mi túnica.

خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

19 Me ha arrojado al fango. Me he convertido en polvo y cenizas.

خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

20 Clamo a ti, y no me respondes. Me pongo de pie, y tú me miras.

ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

21 Te has vuelto cruel conmigo. Con la fuerza de tu mano me persigues.

نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

22 Me alzas al viento y me conduces con él. Me disuelves en la tormenta.

مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

23 Porque sé que me llevarás a la muerte, a la casa designada para toda la vida.

می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

24 “Sin embargo, ¿no se tiende la mano en su caída? ¿O en su calamidad, por tanto, clamar por ayuda?

چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

25 ¿No lloré por el que estaba en apuros? ¿No se afligió mi alma por los necesitados?

آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

26 Cuando buscaba el bien, vino el mal. Cuando esperaba la luz, llegó la oscuridad.

با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

27 Mi corazón está turbado y no descansa. Me han llegado días de aflicción.

دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

28 Voy de luto sin el sol. Me pongo de pie en la asamblea y pido ayuda.

تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

29 Soy hermano de los chacales, y compañera de los avestruces.

ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

30 Mi piel se ennegrece y se desprende de mí. Mis huesos están quemados por el calor.

پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

31 Por eso mi arpa se ha convertido en luto, y mi pipa en la voz de los que lloran.

نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.