Job 29

1 Job retomó su parábola y dijo

At muling ipinagbadya ni Job ang kaniyang talinghaga, at nagsabi,

2 “Oh, si yo fuera como en los meses de antaño, como en los días en que Dios velaba por mí;

Oh ako nawa'y napasa mga buwan noong dakong una, gaya noong mga kaarawan ng binabantayan ako ng Dios;

3 cuando su lámpara brilló sobre mi cabeza, y con su luz atravesé las tinieblas,

Nang ang kaniyang ilawan ay sumisilang sa aking ulo at sa pamamagitan ng kaniyang liwanag ay lumalakad ako sa kadiliman;

4 como estaba en mi mejor momento, cuando la amistad de Dios estaba en mi tienda,

Gaya noong ako'y nasa kabutihan ng aking mga kaarawan, noong ang pagkasi ng Dios ay nasa aking tolda;

5 cuando el Todopoderoso aún estaba conmigo, y mis hijos estaban a mi alrededor,

Noong ang Makapangyarihan sa lahat ay sumasaakin pa, at ang aking mga anak ay nangasa palibot ko;

6 cuando mis pasos fueron lavados con mantequilla, y la roca derramó chorros de aceite para mí,

Noong ang aking mga hakbang ay naliligo sa gatas, at ang bato ay nagbubuhos para sa akin ng mga ilog ng langis!

7 cuando salí a la puerta de la ciudad, cuando preparé mi asiento en la calle.

Noong ako'y lumalabas sa pintuang-bayan hanggang sa bayan, noong aking inihahanda ang aking upuan sa lansangan,

8 Los jóvenes me vieron y se escondieron. Los ancianos se levantaron y se pusieron de pie.

Nakikita ako ng mga binata, at nagsisipagkubli, at ang mga matanda ay nagsisitindig at nagsisitayo:

9 Los príncipes se abstuvieron de hablar, y se puso la mano en la boca.

Ang mga pangulo ay nagpipigil ng pangungusap, at inilalagay ang kanilang kamay sa kanilang bibig;

10 La voz de los nobles se acalló, y su lengua se pegó al paladar.

Ang tinig ng mga mahal na tao ay tumatahimik, at ang kanilang dila ay dumidikit sa ngalangala ng kanilang bibig.

11 Porque cuando el oído me escuchó, entonces me bendijo, y cuando el ojo me vio, me elogió,

Sapagka't pagka naririnig ako ng pakinig, ay pinagpapala nga ako; at pagka nakikita ako ng mata, ay sumasaksi sa akin:

12 porque liberé a los pobres que lloraban, y también al huérfano, que no tenía quien le ayudara,

Sapagka't aking iniligtas ang dukha na dumadaing, ang ulila rin naman na walang tumutulong sa kaniya.

13 la bendición del que estaba dispuesto a perecer vino sobre mí, y he hecho que el corazón de la viuda cante de alegría.

Ang basbas ng malapit nang mamamatay ay sumaakin: at aking pinaawit sa kagalakan ang puso ng babaing bao.

14 Me vestí de justicia, y me vistió. Mi justicia era como un manto y una diadema.

Ako'y nagbibihis ng katuwiran, at sinusuutan niya ako: ang aking kaganapan ay parang isang balabal at isang diadema.

15 Yo era los ojos de los ciegos, y los pies a los cojos.

Ako'y naging mga mata sa bulag, at naging mga paa ako sa pilay.

16 Fui padre de los necesitados. Investigué la causa de él que no conocía.

Ako'y naging ama sa mapagkailangan; at ang usap niyaong hindi ko nakikilala ay aking sinisiyasat.

17 Rompí las mandíbulas de los injustos y arrancó la presa de sus dientes.

At aking binali ang mga pangil ng liko, at inagaw ko ang huli sa kaniyang mga ngipin.

18 Entonces dije: “Moriré en mi propia casa, Contaré mis días como la arena.

Nang magkagayo'y sinabi ko, mamamatay ako sa aking pugad, at aking pararamihin ang aking mga kaarawan na gaya ng buhangin:

19 Mi raíz se extiende hasta las aguas. El rocío reposa toda la noche en mi rama.

Ang aking ugat ay nakalat sa tubig, at ang hamog ay lumalapag buong gabi sa aking sanga:

20 Mi gloria está fresca en mí. Mi arco se renueva en mi mano’.

Ang aking kaluwalhatian ay sariwa sa akin, at ang aking busog ay nababago sa aking kamay.

21 “Los hombres me escucharon, esperaron, y guardé silencio por mi consejo.

Sa akin ay nangakikinig ang mga tao, at nangaghihintay, at nagsisitahimik sa aking payo.

22 Después de mis palabras no volvieron a hablar. Mi discurso cayó sobre ellos.

Pagkatapos ng aking mga salita ay hindi na sila nagsasalita pa uli; at ang aking pananalita ay tumutulo sa kanila.

23 Me esperaron como a la lluvia. Sus bocas bebieron como con la lluvia de primavera.

At kanilang hinihintay ako, na gaya ng paghihintay sa ulan, at kanilang ibinubuka ang kanilang bibig na maluwang na gaya sa huling ulan.

24 Les sonreí cuando no tenían confianza. No rechazaron la luz de mi rostro.

Ako'y ngumingiti sa kanila pagka sila'y hindi nanganiniwala: at ang liwanag ng aking mukha ay hindi nila hinahamak.

25 elegí fuera de su camino, y me senté como jefe. Viví como un rey en el ejército, como quien consuela a los dolientes.

Ako'y namimili sa kanilang daan, at nauupong gaya ng puno, at tumatahang gaya ng hari sa hukbo, gaya ng nangaaliw sa nananangis.