Job 29

1 Job retomó su parábola y dijo

ئەیوب سەرلەنوێ دەستی بە قسە کردەوە و گوتی:

2 “Oh, si yo fuera como en los meses de antaño, como en los días en que Dios velaba por mí;

«خۆزگەم بە مانگەکانی ڕابردوو، بەو ڕۆژانەی کە خودا منی پاراست،

3 cuando su lámpara brilló sobre mi cabeza, y con su luz atravesé las tinieblas,

کاتێک چراکەی خۆی لە سەرم هەڵکرد و بە ڕووناکی ئەو بەناو تاریکیدا دەڕۆیشتم!

4 como estaba en mi mejor momento, cuando la amistad de Dios estaba en mi tienda,

خۆزگە بەو ڕۆژانەی کە لە هەڕەتی هێز و توانادا بووم، هاوڕێیەتییە گیانی بەگیانییەکەم لەگەڵ خودا چادرەکەی منی بەرەکەتدار کردبوو،

5 cuando el Todopoderoso aún estaba conmigo, y mis hijos estaban a mi alrededor,

خودای هەرە بەتوانا هێشتا لەگەڵم بوو و منداڵەکانیشم لە چواردەورم بوون،

6 cuando mis pasos fueron lavados con mantequilla, y la roca derramó chorros de aceite para mí,

کاتێک پێیەکانم بە شیر دەشوشت، تاشەبەردیش جۆگەکانی زەیتی بۆ هەڵدەقوڵاندم.

7 cuando salí a la puerta de la ciudad, cuando preparé mi asiento en la calle.

«کاتێک بۆ لای دەروازەی شارەکە دەچووم و لە گۆڕەپانەکەدا دیوەخانی خۆم ئامادە دەکرد،

8 Los jóvenes me vieron y se escondieron. Los ancianos se levantaron y se pusieron de pie.

گەنجەکان کە منیان دەبینی خۆیان دەشاردەوە، پیرانیش لەبەرم هەڵدەستان و ڕادەوەستان؛

9 Los príncipes se abstuvieron de hablar, y se puso la mano en la boca.

پیاوە گەورەکان نەیاندەویست قسە بکەن، دەستیان دەخستە سەر دەمی خۆیان؛

10 La voz de los nobles se acalló, y su lengua se pegó al paladar.

پیاوماقوڵان دەنگیان لێ دەبڕا و زمانیان بە مەڵاشوویانەوە دەنووسا.

11 Porque cuando el oído me escuchó, entonces me bendijo, y cuando el ojo me vio, me elogió,

ئەوەی گوێی لێم دەبوو ستایشی دەکردم، ئەو چاوەی کە دەیبینی شایەتی بۆ دەدام،

12 porque liberé a los pobres que lloraban, y también al huérfano, que no tenía quien le ayudara,

چونکە ئەو هەژارانەی کە هاواریان بۆ دەهێنام و ئەو هەتیوانەی کە بێکەس بوون ڕزگارم دەکردن.

13 la bendición del que estaba dispuesto a perecer vino sobre mí, y he hecho que el corazón de la viuda cante de alegría.

ئەوانەی لە سەرەمەرگدا بوون بەرەکەتیان دەدامێ و دڵی بێوەژنم دەهێنایە قریوە.

14 Me vestí de justicia, y me vistió. Mi justicia era como un manto y una diadema.

ڕاستودروستیم لەبەر دەکرد و دەمپۆشی؛ دادپەروەری کەوا و مێزەرەکەم بوو.

15 Yo era los ojos de los ciegos, y los pies a los cojos.

دەبووم بە چاو بۆ نابینایان و بە قاچ بۆ شەلان.

16 Fui padre de los necesitados. Investigué la causa de él que no conocía.

من بۆ نەداران باوکێک دەبووم و بەرگریم لە کەسێک دەکرد کە پێی ئاشنا نەبووم.

17 Rompí las mandíbulas de los injustos y arrancó la presa de sus dientes.

کەڵبەی ستەمکارم وردوخاش دەکرد و لەنێو ددانەکانی نێچیرم دەڕفاند.

18 Entonces dije: “Moriré en mi propia casa, Contaré mis días como la arena.

«جا گوتم:”لەناو لانەکەی خۆم ڕۆح بەدەستەوە دەدەم و وەک لم ڕۆژگارم زۆر دەبێت.

19 Mi raíz se extiende hasta las aguas. El rocío reposa toda la noche en mi rama.

ڕەگم بەرەو ئاوەکان درێژ دەبێتەوە، بە درێژایی شەو شەونم بەسەر چڵەکانمەوە دەبێت.

20 Mi gloria está fresca en mí. Mi arco se renueva en mi mano’.

شکۆمەندیم بە هەمیشەیی لەگەڵم دەبێت، کەوانەکەم لە دەستم نوێ دەبێتەوە.“

21 “Los hombres me escucharon, esperaron, y guardé silencio por mi consejo.

«گوێیان لە من دەگرت و چاوەڕێیان دەکرد لە کاتی ڕاوێژکردنم گوێیان بۆم شل دەکرد.

22 Después de mis palabras no volvieron a hablar. Mi discurso cayó sobre ellos.

لەدوای قسەکانم هیچیان لە دەم نەدەهاتە دەرەوە؛ قسەکانم دڵۆپەی بەسەریاندا کرد.

23 Me esperaron como a la lluvia. Sus bocas bebieron como con la lluvia de primavera.

چاوەڕێیان دەکردم وەک چاوەڕێی نمە باران بکەن و دەمیان دەکردەوە وەک بۆ بارانی بەهار.

24 Les sonreí cuando no tenían confianza. No rechazaron la luz de mi rostro.

کاتێک لەگەڵیان ڕووخۆش دەبووم، باوەڕیان نەدەکرد؛ کاتێک ڕەزامەندیم پیشان دەدا، چاوەڕێی ئەوەیان نەدەکرد.

25 elegí fuera de su camino, y me senté como jefe. Viví como un rey en el ejército, como quien consuela a los dolientes.

ڕێگام بۆیان هەڵدەبژارد و وەک سەرۆک دادەنیشتم؛ وەک پاشایەک لەناو سوپا نیشتەجێ دەبووم، وەک ئەوەی دڵنەوایی شیوەنگێڕان دەداتەوە.