Job 29

1 Job retomó su parábola y dijo

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

2 “Oh, si yo fuera como en los meses de antaño, como en los días en que Dios velaba por mí;

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

3 cuando su lámpara brilló sobre mi cabeza, y con su luz atravesé las tinieblas,

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

4 como estaba en mi mejor momento, cuando la amistad de Dios estaba en mi tienda,

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

5 cuando el Todopoderoso aún estaba conmigo, y mis hijos estaban a mi alrededor,

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

6 cuando mis pasos fueron lavados con mantequilla, y la roca derramó chorros de aceite para mí,

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

7 cuando salí a la puerta de la ciudad, cuando preparé mi asiento en la calle.

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

8 Los jóvenes me vieron y se escondieron. Los ancianos se levantaron y se pusieron de pie.

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

9 Los príncipes se abstuvieron de hablar, y se puso la mano en la boca.

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

10 La voz de los nobles se acalló, y su lengua se pegó al paladar.

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

11 Porque cuando el oído me escuchó, entonces me bendijo, y cuando el ojo me vio, me elogió,

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

12 porque liberé a los pobres que lloraban, y también al huérfano, que no tenía quien le ayudara,

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

13 la bendición del que estaba dispuesto a perecer vino sobre mí, y he hecho que el corazón de la viuda cante de alegría.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

14 Me vestí de justicia, y me vistió. Mi justicia era como un manto y una diadema.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

15 Yo era los ojos de los ciegos, y los pies a los cojos.

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

16 Fui padre de los necesitados. Investigué la causa de él que no conocía.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

17 Rompí las mandíbulas de los injustos y arrancó la presa de sus dientes.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

18 Entonces dije: “Moriré en mi propia casa, Contaré mis días como la arena.

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

19 Mi raíz se extiende hasta las aguas. El rocío reposa toda la noche en mi rama.

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

20 Mi gloria está fresca en mí. Mi arco se renueva en mi mano’.

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

21 “Los hombres me escucharon, esperaron, y guardé silencio por mi consejo.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

22 Después de mis palabras no volvieron a hablar. Mi discurso cayó sobre ellos.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

23 Me esperaron como a la lluvia. Sus bocas bebieron como con la lluvia de primavera.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

24 Les sonreí cuando no tenían confianza. No rechazaron la luz de mi rostro.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

25 elegí fuera de su camino, y me senté como jefe. Viví como un rey en el ejército, como quien consuela a los dolientes.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.