Job 29

1 Job retomó su parábola y dijo

En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

2 “Oh, si yo fuera como en los meses de antaño, como en los días en que Dios velaba por mí;

Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

3 cuando su lámpara brilló sobre mi cabeza, y con su luz atravesé las tinieblas,

Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

4 como estaba en mi mejor momento, cuando la amistad de Dios estaba en mi tienda,

Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

5 cuando el Todopoderoso aún estaba conmigo, y mis hijos estaban a mi alrededor,

Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

6 cuando mis pasos fueron lavados con mantequilla, y la roca derramó chorros de aceite para mí,

Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

7 cuando salí a la puerta de la ciudad, cuando preparé mi asiento en la calle.

Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

8 Los jóvenes me vieron y se escondieron. Los ancianos se levantaron y se pusieron de pie.

De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

9 Los príncipes se abstuvieron de hablar, y se puso la mano en la boca.

De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

10 La voz de los nobles se acalló, y su lengua se pegó al paladar.

De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

11 Porque cuando el oído me escuchó, entonces me bendijo, y cuando el ojo me vio, me elogió,

Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

12 porque liberé a los pobres que lloraban, y también al huérfano, que no tenía quien le ayudara,

Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

13 la bendición del que estaba dispuesto a perecer vino sobre mí, y he hecho que el corazón de la viuda cante de alegría.

De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

14 Me vestí de justicia, y me vistió. Mi justicia era como un manto y una diadema.

Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

15 Yo era los ojos de los ciegos, y los pies a los cojos.

Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

16 Fui padre de los necesitados. Investigué la causa de él que no conocía.

Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

17 Rompí las mandíbulas de los injustos y arrancó la presa de sus dientes.

En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

18 Entonces dije: “Moriré en mi propia casa, Contaré mis días como la arena.

En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

19 Mi raíz se extiende hasta las aguas. El rocío reposa toda la noche en mi rama.

Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

20 Mi gloria está fresca en mí. Mi arco se renueva en mi mano’.

Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

21 “Los hombres me escucharon, esperaron, y guardé silencio por mi consejo.

Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

22 Después de mis palabras no volvieron a hablar. Mi discurso cayó sobre ellos.

Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

23 Me esperaron como a la lluvia. Sus bocas bebieron como con la lluvia de primavera.

Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

24 Les sonreí cuando no tenían confianza. No rechazaron la luz de mi rostro.

Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

25 elegí fuera de su camino, y me senté como jefe. Viví como un rey en el ejército, como quien consuela a los dolientes.

Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.