< Job 14 >
1 “El hombre, que ha nacido de una mujer, es de pocos días, y llena de problemas.
“Dhano ma dhako onywolo ndalone nok kendo oneno chandruok mathoth.
2 Crece como una flor y se corta. También huye como una sombra, y no continúa.
Odongo piyo piyo ka maua bangʼe to oner; mana ka tipo makadho ma ok siki.
3 Abre los ojos en tal, y llevarme a juicio contigo?
Ngʼat machal kamano bende inyalo dewo? Bende dikele e nyimi adier mondo iyale?
4 ¿Quién puede sacar algo limpio de algo impuro? Ni uno.
En ngʼa manyalo kelo gima ler kogolo kuom gima ochido? Onge kata achiel!
5 Viendo que sus días están determinados, el número de sus meses está contigo, y has designado sus límites que no puede pasar.
Ndalo dhano nosekwan chon; isechano kar romb dwechene, kendo iseketo gikone ma ok onyal kalo.
6 Aparta la mirada de él, para que descanse, hasta que cumpla, como asalariado, su jornada.
Omiyo gol wangʼi kuome kendo weye mos, mondo ochamie luche gi mor kaka ngʼama ondiki timo.
7 “Porque hay esperanza para un árbol si es cortado, que vuelva a brotar, que la rama tierna de la misma no cesará.
“Yien ber nyalo bedo gi geno: ka osetongʼe to nitie geno ni onyalo loth, kendo chunye maloth manyien ok rem mak odongo.
8 Aunque su raíz envejece en la tierra, y sus acciones mueren en el suelo,
Kata obedo ni tiendene towo kendo miyo osikene tho,
9 Sin embargo, a través del aroma del agua brotará, y brotan ramas como una planta.
to kata kamano, kowinjo much pi, to oloth, mana ka yien mochako dongo.
10 Pero el hombre muere, y es abatido. Sí, el hombre renuncia al espíritu, ¿y dónde está?
Dhano to tho kendo iike e bwo lowo; oyweyo mogik, kendo kare rumo chuth.
11 Como las aguas se desprenden del mar, y el río se desperdicia y se seca,
Mana kaka pi dwono e nam kata kaka dier aora pi duone mi two,
12 por lo que el hombre se acuesta y no se levanta. Hasta que los cielos no desaparezcan, no despertarán, ni ser despertado de su sueño.
e kaka dhano nindo piny kendo ok ochak ochungʼ; ok ochak onen kendo bende ok nochiewe e nindoneno.
13 “Oh, que me escondas en el Seol, que me mantendrías en secreto hasta que pase tu ira, que me designes una hora fija y te acuerdes de mí. (Sheol )
“Mad ne ipanda ei liel mondo ne abed maonge nyaka chop mirimbi rum, bangʼe to iket kinde ma ibiro parae kendo! (Sheol )
14 Si un hombre muere, ¿volverá a vivir? Esperaría todos los días de mi guerra, hasta que llegue mi liberación.
Ka ngʼato otho, bende dochak obed mangima kendo? Ndalona duto mag tichna matek abiro rito, an to abiro dhil gi thagruokna, nyaka kinde maber chopi.
15 Tú llamabas y yo te respondía. Tendrías un deseo por el trabajo de tus manos.
Ibiro luongo, kendo abiro dwoki; ibiro gombo neno chwech ma lweti osechweyo.
16 Pero ahora cuentas mis pasos. ¿No vigilas mi pecado?
Eka inikwan kuonde matienda onyono to ok inisik kinona mondo ikwan richo ka richo matimo.
17 Mi desobediencia está sellada en una bolsa. Atascas mi iniquidad.
Kethoga ibiro ket ei ofuku mi din ma ok yawre, kendo inium richona.
18 “Pero la caída de la montaña queda en nada. La roca es removida de su lugar.
“Mana kaka pi ywero got kendo barore kendo kaka lwanda chorore kawuok kare,
19 Las aguas desgastan las piedras. Sus torrentes arrastran el polvo de la tierra. Así se destruye la esperanza del hombre.
kendo kaka pi ywero kite kendo koth maduongʼ ywero lowo, kamano e kaka iketho geno ma dhano nigo.
20 Tú prevaleces para siempre contra él, y él se va. Le cambias la cara y lo mandas a paseo.
Ihewe dichiel kendo mogik, kendo olal nono; iloko kit wangʼe, kendo igole e dier ji chuth.
21 Sus hijos vienen a honrar, y él no lo sabe. Los traen abajo, pero él no lo percibe de ellos.
Kata ka yawuote yudo duongʼ bangʼe, to en okia kendo kata ka giyudo wichkuot, to ok one gi wangʼe.
22 Pero su carne en él tiene dolor, y su alma en su interior se lamenta”.
Gima owinjo en mana rem manie dende owuon kendo oywagore kende owuon.”