< Salmos 137 >

1 Cuando nos sentábamos a orillas de los ríos de Babilonia, llorábamos al recordar a Sión.
Babilonia nsubɔnten ho, ɛhɔ na yɛtena suu bere a yɛkaee Sion no.
2 Colgábamos nuestras arpas en los sauces.
Ɛhɔ konkɔn so nnua mu na yɛde yɛn asanku sensɛnee,
3 Porque aquellos que nos habían llevado cautivos nos pedían canciones, nuestros opresores nos pedían que cantáramos cánticos alegres de Jerusalén.
ɛhɔ na yɛn nnommumfafo kaa se yɛnto nnwom, yɛn ahohiafo hwehwɛɛ anigye nnwom fii yɛn nkyɛn; wɔkae se, “Monto Sion nnwom baako nkyerɛ yɛn!”
4 Pero, ¿Cómo podríamos cantar una canción dedicada al Señor en tierras paganas?
Ɛbɛyɛ dɛn na yɛatumi ato Awurade nnwom, bere a yɛwɔ ananafo asase so?
5 Si llegara a olvidar a Jerusalén, que mi diestra olvide cómo tocar;
Yerusalem, sɛ me werɛ fi wo a ma me nsa nifa werɛ mfi sankubɔ.
6 Si no llego a recordarte y si no considero a Jerusalén mi gran alegría, que mi lengua se pegue al techo de mi boca.
Sɛ mankae wo a, ma me tɛkrɛma nka ntare mʼanom sɛ mamfa Yerusalem sɛ mʼanigyede kɛse pa ara a.
7 Señor, recuerda lo que el pueblo de Edom hizo el día que Jerusalén cayó, ellos dijeron “¡Destrúyanla! ¡Destrúyanla hasta los cimientos!”
Kae, Awurade, nea Edomfo yɛɛ da a Yerusalem hwee ase no. Wɔteɛɛ mu se, “Munnwiriw, munnwiriw ngu fam nkɔka ne fapem!”
8 Hija de Babilonia, ¡serás destruida! ¡Dichoso el que haga pagar lo que nos hiciste, el que haga contigo lo que hiciste a nosotros!
Ɔbabea Babilonia, wɔadome wo akɔ ɔsɛe mu, nea otua wo ka bio ani gye wɔ nea wode ayɛ yɛn no ho.
9 ¡Dichoso el que agarre a tus pequeños y los estrelle contra las rocas!
Nea ɔkyere wo nkokoaa de wɔn dwiradwira abotan no ani gye.

< Salmos 137 >