< Salmos 137 >
1 Cuando nos sentábamos a orillas de los ríos de Babilonia, llorábamos al recordar a Sión.
KIT momoder ni kailan pilap en Papel akan o sangesang, ni at tamanda Sion.
2 Colgábamos nuestras arpas en los sauces.
Kit langadar at arp akan nin tuka kan, me mi wasa o,
3 Porque aquellos que nos habían llevado cautivos nos pedían canciones, nuestros opresores nos pedían que cantáramos cánticos alegres de Jerusalén.
Pwe me sali kit edi inda, sen kaul, o sen pereperen ni at mamaiei: Komail wiai ong kit kaul apot duen Sion.
4 Pero, ¿Cómo podríamos cantar una canción dedicada al Señor en tierras paganas?
Iaduen at pan kak wiada kaul ong Ieowa nan sap en men wai?
5 Si llegara a olvidar a Jerusalén, que mi diestra olvide cómo tocar;
Ma i pan monoke uk ala Ierusalem, pa i pali maun ap pil pan monokinokla.
6 Si no llego a recordarte y si no considero a Jerusalén mi gran alegría, que mi lengua se pegue al techo de mi boca.
Lo i pan pas ong pan ngatangat ai, ma i solar pan taman uk adar, ma i solar pan peren kida Ierusalem mon meakaros.
7 Señor, recuerda lo que el pueblo de Edom hizo el día que Jerusalén cayó, ellos dijeron “¡Destrúyanla! ¡Destrúyanla hasta los cimientos!”
Maing Ieowa, kom kotin tamanda en men Edom ar lokolokaia ni ran apwal en Ierusalem: Kawela, kawela lao lel ong nan pwel!
8 Hija de Babilonia, ¡serás destruida! ¡Dichoso el que haga pagar lo que nos hiciste, el que haga contigo lo que hiciste a nosotros!
Toun Papel, morsued koe, re meid pai, me pan wiai ong uk duen me koe wiadar!
9 ¡Dichoso el que agarre a tus pequeños y los estrelle contra las rocas!
Meid pai ir, me pan koledi noum seri pwelel o kasuk pasang nin takai!