< Nehemías 5 >

1 Por aquel entonces, algunos hombres y sus esposas iniciaron una tremenda discusión con los demás judíos.
Hiche phat laitah hin pasal phabep leh ajiteuvin a Judah chanpi ho dounan kiphin na thu ahin samphong tauvin ahi.
2 Se quejaban: “Nuestras familias son tan numerosas que necesitamos más comida para comer y vivir”.
Amahon hitin aseiyun ahi, “Keiho hi insung mi tamte kahiuve, hijeh chun kaki hinso nadiuvin neh le chah kangaicha be uvin ahi,” atiuve.
3 Otros añadieron: “Hemos tenido que hipotecar nuestros campos, nuestros viñedos y nuestras casas para comprar comida durante el tiempo de hambre”.
Adanghon aseiyun, keihon kel lhah sunga anneh kakimu na diuvin ka in ule kalouvu chuleh ka lengpileiyu katungdoh tauvin ahi.
4 Otros más dijeron: “Hemos tenido que pedir prestado el dinero de nuestros campos y viñedos para pagar el impuesto del rey.
Chuleh adangin aseikit’un, “Keihon kai pehna dingin kalouvu leh kalengpileiyu sumpa lah na in katung gam tauvin ahi.
5 Aunque somos el mismo pueblo que nuestros acreedores y aunque nuestros hijos son los mismos que los suyos, vamos a tener que convertir a nuestros hijos e hijas en esclavos. De hecho, algunas de nuestras hijas ya han sido esclavizadas, pero no podemos hacer nada, porque nuestros campos y nuestras viñas son ahora propiedad de otros”.
Keiho hi ahao ho insung mi mama kahiuvin, kachateu jong amaho chate tobang ahiuvin, ahinla kaki hinso thei nadiuva hi kachateu hi sohchang dinga suma kaki joh gam diu ahitai. Chule keihon kachanuteu hi kada kachamlou’uva kajoh gammu ahitan alonaje kahe tapouvin ahi, ajeh chu kalou’u leh ka lengpilei houhi mi koma katundoh gamu ahitai,” atiuvin ahi.
6 Me enfadé mucho cuando les oí protestar por sus quejas.
Hiche alunglhai lou nau thulhuh hi kajah doh phat in kalung ahanglheh jengin ahi.
7 Me puse a pensar y luego fui a discutir con los nobles y los funcionarios, diciéndoles: “¡Están cobrándole intereses a sus propios hermanos!” Entonces convoqué una gran reunión para tratar con ellos.
Giltah a lunggel kanei jouvin, mithupi hole vaihom hochu kaphoh’in, “Nanghon nasopi houvin sumpa alahnauva sumthoi nalah’uhi nasuh gentheiyu ahi,” katin ahi. Hitichun keiman hiche thu suhtohna dinga hin mipi kikhopna khat kana gongin ahi.
8 Allí les dije: “Hemos hecho todo lo posible para comprar de nuevo a nuestros hermanos judíos que fueron vendidos a los extranjeros, pero ahora ustedes están vendiendo a sus propios hermanos como esclavos. ¿Esperan venderlos de nuevo a nosotros?” Se quedaron callados porque no se les ocurría nada que decir.
Hiche kikhopna a hin keiman hitin kana seiye, “Eihon isopi Judahte namdang ho koma amahole amaho ana kijohdoh hohi nung lhatdoh kitna dinga lung aki ngaito lai tah in nanghon amaho hi sohchang dingin nale joh doh kit tauvin ahi. Chule amaho hi i-jatvei lom i-lhadoh diu ham?” kati. Chujongle amahon akihon na diuvin ima sei ding ahepouvin ahi.
9 “Lo que ustedes están haciendo no está bien”, les dije. “¿No creen que deberían respetar a nuestro Dios para que las naciones enemigas no nos critiquen?
Chuin keiman kaseibe kitin, “Nathil bol’u hi adihpoi! I-melma nam hohin einoise louna diuvin I-Pathen’u ginna a hi ikimanchah lou diu ham?
10 Tanto yo como mis hermanos y mis hombres hemos estado prestando al pueblo dinero y comida. Por favor, ¡dejemos este asunto de cobrar intereses!
Keimatah le kasopi ho chule kana tonghon mipi ho koma hi sum le pai chule chang leh mim ho kana hom un ahi, ahinla tubeh hin sumthoi hi lah dau hite.
11 Devuélvanles ahora mismo sus campos, viñedos, olivares y casas, junto con el uno por ciento de interés sobre el dinero, el grano, el vino nuevo y el aceite de oliva que les han estado cobrando”.
Nanghon alou hou le alengpilei hou, le Olive thinglei jouseu chule a in hou chu, tuni tah hin lepeh tauvin. Chule bat dinga sum, changle mim, lengpitwi le Olive thaova kona athoi nalah hou chu nale peh teitei diu ahi,” katin ahi.
12 “Lo devolveremos”, respondieron, “y no les exigiremos nada más. Haremos lo que tú digas”. Así que convoqué a los sacerdotes e hice que los nobles y los funcionarios juraran que harían lo que habían prometido.
Chule amahon eidon but’un, “Keihon mipiho chu lepeh soh keijuving ting chule amahoa konin imacha ngeh tapou vinge, keihon nasei bang bang’a chu kabol diu ahitai,” atiuve. Hijou chun keiman thempuho le mithupi ho chule vaihom ho chu kakouvin akitepnau banga atohdoh tei na diuvin kakihahsel sah in ahi.
13 Sacudí los pliegues de mi túnica y dije: “¡Así es como mi Dios los sacudirá de sus casas y de sus posesiones si no cumplen su promesa! Si no lo hacen, serán sacudidos y acabarán sin nada”. Todos los presentes dijeron: “Amén”, y alabaron al Señor. El pueblo cumplió lo que había prometido.
Chuphat in keiman kaponchol chu kathingin kaseitai, “Nakitepnau dungjuija chu nabol louvu leh na insung’u leh na thilkeu houva konin nathing lhauhen kati,” Chule khoppi pumpin eidonbut’uvin, “Amen,” atiuvin Pakai athangvah’un ahi. Chule mipi ho chun akitepnau bang bangin atongdoh tauvin ahi.
14 Además, desde el día en que el rey Artajerjes me nombró gobernador en la tierra de Judá, que fue desde su vigésimo año hasta su trigésimo segundo año, un total de doce años, ni yo ni mis hermanos comimos la comida que se asignaba al gobernador.
Hitihin kum som le ni sung in Judah gamvaipo in kapangin chule Artexerxes lengchan kal kum somni a pat kum som thumle ni changei, kei kahin kanoiya vaipo ho ahin katoh nau dinmun dungjuiya kachan ding dol’u chanvou chu kalapouve.
15 Pero los gobernadores anteriores a mí habían impuesto una pesada carga al pueblo, quitándole cuarenta siclos de plata, así como comida y vino. Sus ayudantes también extorsionaban al pueblo. Pero por mi respeto a Dios no actué así.
Gamvaipo masa hon vang mipiho pohgih nasa tah anapoh sah un, dangka shekel som li kalval in mipi lah a neh le chah chule lengpitwi ana kidon jiuvin ahi. Chule alhachauva pangte ho jengin jong mipi chunga ana kinomsah jiuvin ahinlah keiman Pathen kagin jeh'in hiti chun kanabol pon ahi.
16 También hice de la reconstrucción de la muralla mi máxima prioridad, y asigné a todos mis trabajadores para que ayudaran en ello. No adquirimos ninguna tierra para nosotros.
Keima tah jengin jong pal sem na a hin lunglut tah in na katongin chule gam leiset lamdoh ding jong kana gelpoi. Chule kalhacha ho jeng jong hiche pal semna ahin kana mangcha soh keiyin ahi.
17 Tenía a 150 judíos y funcionarios comiendo en mi mesa, así como a visitantes de los países cercanos.
Gam chom choma kona kholjin hungji ho tilou vin jong Judah miho vaihom ho mi ja nga le som nga hi thonlou vin an neh kakhang jingjin ahivangin keiman ima kana ngeh pon ahi.
18 Cada día pagaba un buey, seis buenas ovejas y aves de corral. Cada diez días pagaba una gran cantidad de vino de todo tipo. Pero nunca exigí la asignación de alimentos del gobernador, porque el pueblo ya llevaba una pesada carga.
Niseh a keiman neh le chah a kato doh jing chu bongchal khat, kelngoi ahilou le kelcha gup ahcha tampi ahijinge. Chule nisom seh leh donding lengpitwi suhneng jing angaiyin ahi. Ahiyeng vang'in keiman gamvaipo kahina a eikipe nehle chah kachan ding dol chu kangeh deh poi, ajeh chu mipihon pohgih apohkhop set sau ahi.
19 Por favor, Dios mío, recuérdame positivamente por todo lo que he hecho por este pueblo.
Vo ka Pathen keima hiche mite dinga thil hijat kabol hi neigeldoh peh in lang hiche jeh hin phatthei neiboh in.

< Nehemías 5 >