< Jonás 1 >

1 El Señor le habló a Jonás, el hijo de Amitaí, diciéndole:
Ra Anumzamo'a Amitai nemofo Jonana, amanage huno asami'ne,
2 “Ve de inmediato a la gran ciudad de Nínive y condénala porque yo he visto la maldad de su pueblo”.
Otinka tusi'a rankumate Ninive vunka, kefo avu'ava'ma nehaza zankura kezatinka Anumzamo'a keaga huneramante hunka zamasmio. Na'ankure kefo zamavu'zamava'ma hu'nazana hago Nagra ke'noe.
3 Pero Jonás salió y huyó a Tarsis para escaparse del Señor. Entonces se fue a Jope, donde encontró un barco que iba en dirección a Tarsis. Pagó el pasaje y abordó para navegar hacia Tarsis y así escapar del Señor.
Higeno Ra Anumzamo'ma Jonama hunteno, vuoma hirega ovuno atreno freno Tasisi vunaku agesa nentahino, Jopa uramino Tasisi vuku nehia vente ome kefore huteno, vania zana tafera mizaseteno Ra Anumzamofona atreno freno, afete Tasisi kumate vu'naku ventefi mareri'ne.
4 Pero el Señor envió sobre el mar un viento fuerte que creó una tormenta, y amenazaba con destruir el barco.
Ana higeno Ra Anumzamo'a tusi'a zaho ko huntegeno hagerimo emeri kranto kranto nehigeno ana ventemo tagana vazi'za hu'ne.
5 Los marineros estaban muy asustados y cada uno oraba a su dios para que los salvara. Tiraron por la borda toda la carga para aliviar el peso del barco. Mientras tanto, Jonás había bajado al interior del barco, donde se había acostado se había quedado dormido.
Ana ventefima eri'za e'neriza vahe'mo'za tusi koro nehu'za zamagra anumaza zamire kezankea nehu'za fenoma ventefima me'neana o'za hurantesie hu'za asgahu'za hagerimpi atre'naze. Ana hazanagi, Jona'a ana ventemofo agu'afi fenka uramino avu uvaseno, hinkrafo ante'ne.
6 El capitán del barco se acercó a Jonás y le preguntó: “¿Cómo es que puedes estar durmiendo? Levántate y ora a tu Dios. Quizás así se dará cuenta de lo que pasa y no nos ahogaremos”.
Mase'negeno ana vente'ma eneria ne'mo'a agrite uramino, nahigenka kagra kavura mase'nane? Otinka anumzankamofontega nunamuna huo, kagri anumzamo'a tagrikura asunku huranteno taza hanigeta tagra ofrisune!
7 Entonces los marineros dijeron entre sí: “Echemos suertes para descubrir quién es el culpable de este desastre que ha venido sobre nosotros”. Así que echaron suertes y salió el nombre de Jonás.
Ana ventefi eri'za vahe'mo'za ke hugantu kama hu'za, E'nenketa satu zokagora reta ama'na hazenke'mofona aza ugagota hu'nefi kamneno, nehu'za satu zagoma re'za kazana Jona agimo efore hu'ne.
8 Entonces le preguntaron: “Dinos quién es el responsable de esta calamidad que estamos sufriendo. ¿A qué te dedicas? ¿De dónde eres? ¿De qué país vienes? ¿Cuál es tu nacionalidad?”
Ana hute'za Jonana anage huza antahige'naze, Iza hu'nea hazenkere hagerimo'a tagrira tahe refite'zana nehie? Kagra nankna eri'za e'nerina ne' mani'nane? Kagra igati e'nane? Rankuma ka'a igatire? Kagra ina vahepinti fore hunane? Hu'za antahige'naze.
9 “Soy hebreo”, respondió Jonás. “Y yo adoro al Señor, al Dios de los cielos, del mar y de la tierra”.
Jona'a ke nona huzmanteno anage hu'ne, nagra Hibru nere, monafinka Anumzama hagerine, hagege mopanema tro hu'nea Ra Anumzamofonte nagra monora hunentoe.
10 Los marineros se asustaron mucho más y le preguntaron a Jonás: “¿Qué has hecho?” porque Jonás les explicó que estaba huyendo del Señor.
Anagema hige'za ventema eneriza vahe'mo'za nentahi'za, tusi zamanogu nehu'za, anage hu'za Jonana antahige'naze. Kagra inankna hazenke hu'nane? Na'ankure Jona'ma Anumzamofonkema rutagreno fre'nea kea ana nagara zamasamige'za antahi'nareti hu'naze.
11 “¿Qué podremos hacer contigo para que se calme la tormenta?” le preguntaron, pues la tormenta empeoraba.
Hagerimo'a mago'ene tusiza huno kranto kranto huno regazarino avune ante'no e'ne. Hige'za Jonana antahige'naze, Inankna kagrira hugante sunkeno hage rimo'a rurava hegahie?
12 “Tírenme al mar”, respondió Jonás. “Entonces el mar se calmará, porque yo sé que es por mi culpa que están en medio de esta tormenta”.
Hazageno nagrira nasgahutma hagerimpi matevu natrenkeno, timo'a rurava hino. Nagra hago ke'na antahina nehue, na'ankure nagri hazenke zamofo agofetu hagerimo'a tamagritera avunea nente, huno zamasmi'ne.
13 Pero los marineros por el contrario trataron de remar y regresar a la orilla, pero no pudieron, porque el mar estaba muy embravecido a causa de la tormenta que se hacía más fuerte.
E'inama nehiana netre'za ana vahe'mo'za tusiza hu'za avame ante'za tin ankenare vu'zante maraguzati'naze. Ana hu'nazanagi, amuhara osu'naze. Na'ankure hagerimo'a mago'ane erirankasege'za ankenarega vugara osu'naze.
14 Entonces clamaron al Señor: “¡Señor! Por favor, no nos mates por sacrificar la vida de este hombre o por derramar sangre inocente, porque tú, Señor, has permitido que así sea”.
Anante Anumzamofo kezatimi'za, Ra Anumzamoka muse (plis) hugantonanki ama ne'ma ahe frisuna zankure hunka tagrira tahe fanane osuo. Ama ke'a omane ne'ma ahe frisuna zankura, tagrira tazerinka keaga huoranto, Kagriku huta amanahura huntegahune, Ra Anumzamoka kavesiniaza Kagra huo.
15 Así que alzaron a Jonás y lo lanzaron al mar, y entonces el mar se tranquilizó.
Anante Jonana asgahu'za hage rimpi matevu'za atrageno, avunema nentea hagerimo'a aru rava ahe'ne.
16 Los marineros se dejaron dominar por el temor. Y le ofrecieron sacrificio, e hicieron muchas promesas al Señor.
Anama hiazanku ana vahe'mo'za, Ra Anumzamofona tusi'a koro hunte'za, Kresramana vunente'za, mago'a huvempa kea Agrite hu'naze.
17 Entonces el Señor envió a un pez enorme para que se tragara a Jonás. Y Jonás pasó tres días y tres noches en el vientre del pez.
Ana hazageno Ra Anumzamo'a tusi'a nozame huntegeno Jonana asga huvazigeno, Jona'a nozamemofo rimpafina tagufa zagegi, tagufa kenageki huno mani'ne.

< Jonás 1 >