< Job 8 >
1 Entonces Bildad el Suhita habló y dijo:
Na ka whakautu a Pirirara Huhi, ka mea,
2 “¿Cuánto tiempo más seguirás hablando así? Las palabras que salen de tu boca son un montón de aire caliente!
Kia pehea ake te roa o tau korero i enei mea? Kia pehea ake te roa o nga kupu a tou mangai e rite ai ki te hau kaha?
3 ¿Pervierte Dios la justicia? ¿Acaso el Todopoderoso pervierte lo que es justo?
E whakaparori ke ranei te Atua i te whakawa? E whakaparori ke ranei te Kaha Rawa i te tika?
4 Tus hijos debieron pecar contra él, y por eso merecieron el castigo que les infligió.
Ki te mea i hara au tamariki ki a ia, a kua maka atu ratou e ia hei utu mo to ratou he;
5 Pero si oras a Dios y le pides ayuda,
Ki te rapu wawe koe i to Atua, a ka inoi ki te Kaha Rawa;
6 si llevas una vida limpia y haces lo que es justo, entonces él actuará para enderezar las cosas en su hogar.
Ki te mea he ma koe, he tika, ina, ka ara ake ia ki a koe aianei, ka manaakitia ano e ia te nohoanga o tou tika.
7 Aunque comiencen con casi nada, ¡terminarán con mucho!
Ahakoa i iti tou timatanga, e nui noa atu tou whakamutunga.
8 “¿Por qué no preguntan lo que descubrieron las generaciones anteriores, y examinan lo que descubrieron nuestros antepasados? ¡Nosotros nacimos ayer y no sabemos nada!
Tena ra, ui atu ki to mua whakatupuranga; anga atu hoki ki te mea kua rapua e o ratou matua.
9 Nuestros días en la tierra se desvanecen tan rápido como una sombra que pasa.
Nonanahi nei hoki tatou, kahore hoki e mohio; he atarangi nei hoki o tatou ra i runga i te whenua;
10 ¿Acaso no te enseñan y te explican lo que saben?
E kore ranei ratou e whakaako i a koe, e korero ki a koe, e puaki mai ranei he kupu i o ratou ngakau?
11 ¿Puede crecer el papiro donde no hay pantano? ¿Pueden crecer los juncos sin agua?
E tupu ranei te wiwi i te mea kahore he repo? E nui ranei te raupo ki te kahore he wai?
12 Incluso sin ser cortados, mientras aún florecen, se marchitan más rápido que la hierba.
I te mea he kaiota tonu, a kihai i tapahia, kua maroke i mua ake i nga otaota katoa.
13 Esto es lo que le sucede a todo el que se olvida de Dios. Las esperanzas de los que viven sin Dios se reducen a nada.
Ka pera ano nga ara o te hunga katoa e wareware ana ki te Atua, a ka riro ki te kore ta te tangata whakaponokore i tumanako ai.
14 Su confianza es como si se aferraran a una endeble tela de araña.
Ka motuhia atu tana i whakamanawa atu ai, ko te whare hoki o te pungawerewere hei tumanakohanga mona.
15 Buscan la seguridad en su casa, pero ésta no les proporciona ningún apoyo. Intentan aferrarse a ella, pero es fugaz.
Ka okioki atu ia ki tona whare; heoi e kore e tu: u tonu tana pupuri atu, otiia e kore e mau.
16 Los que viven sin Dios son como una planta exuberante que crece al sol y extiende sus brotes por todo el jardín.
E matomato ana i te mea kahore nei te ra, a e wana ana ona peka i tana kari.
17 Enreda sus raíces entre las piedras y se aferra a la roca.
Kapi tonu te puranga i ona pakiaka, e kitea ana e ia te wahi kamaka.
18 Pero cuando es cortada, el lugar donde estaba la repudia, diciendo: ‘Nunca te vi’.
Ki te whakamotitia iho ia i tona wahi, ka whakakahore taua wahi ki a ia, ka mea, Kahore ahau i kite i a koe.
19 Entonces su vida se acaba, y otra plata brota de la tierra para ocupar su lugar.
Nana, ko te hari tenei o tona ara, a ka tupu ake etahi atu i roto i te puehu.
20 “Mira, Dios no rechaza a quien es inocente, ni apoya a quien es culpable.
Nana, e kore te Atua e whakakahore ki te tangata tika, e kore ano e puritia e ia te ringa o nga tangata kino.
21 Él puede hacer que vuelvas a reír de felicidad y a gritar de alegría.
Tera ano tou mangaika whakakiia e ia ki te kata, ou ngutu ki te hamama.
22 Los que te odian serán avergonzados, y el lugar donde viven los malvados será destruido”.
He whakama te kakahu mo te hunga e kino ana ki a koe, a ka kahore noa iho te tapenakara o te hunga kino.