Job 7

1 “¿No es la vida de los seres humanos como una condena a trabajos forzados? ¿No pasan sus días como los de un jornalero?

“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

2 Como un esclavo que anhela un poco de sombra, como un obrero que espera ansiosamente el día de la paga,

Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

3 me han tocado meses de vacío y noches de miseria.

Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.

4 Cuando me acuesto me pregunto: ‘¿Cuándo me levantaré?’ Pero la noche sigue y sigue, y doy vueltas en la cama hasta el amanecer.

Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.

5 Mi cuerpo está cubierto de gusanos y sucio; mi piel está agrietada, con llagas que supuran.

Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.

6 Mis días pasan más rápido que la lanzadera de un tejedor y llegan a su fin sin esperanza.

“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.

7 Recuerda que mi vida es sólo un soplo; no volveré a ver la felicidad.

Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

8 Los que me miran ya no me verán; sus ojos me buscarán, pero yo me habré ido.

Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.

9 Cuando una nube desaparece, se va, al igual que quien baja al Seol no vuelve a subir. (Sheol h7585)

Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz. (Sheol h7585)

10 Nunca volverán a casa, y la gente que conocían los olvidará.

Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

11 “Entonces no, no me callaré; hablaré en la agonía de mi espíritu; me quejaré en la amargura de mi alma.

“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.

12 ¿Acaso soy el mar, o soy un monstruo marino para que ustedes tengan que cuidarme?

Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?

13 Si me digo a mí mismo: ‘Me sentiré mejor si me acuesto en mi cama’, o ‘me servirá recostarme en mi sofá’,

Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

14 entonces me asustas tanto con sueños y con visiones

Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.

15 que prefiero ser estrangulado; prefiero morir antes que convertirme en un simple saco de huesos.

Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

16 “¡Odio mi vida! Sé que no viviré mucho tiempo. Déjame en paz porque mi vida es sólo un soplo.

Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

17 ¿Por qué los seres humanos son tan importantes para ti? ¿Por qué te preocupas tanto por ellos

“İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,

18 que los vigilas cada mañana y los examinas a cada momento? ¿No dejarás nunca de mirarme?

Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?

19 ¿No me dejarás nunca en paz el tiempo suficiente para recuperar el aliento?

Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

20 ¿Qué he hecho mal? ¿Qué te he hecho, Vigilante de la Humanidad? ¿Por qué me has convertido en tu objetivo, de tal modo que soy una carga hasta para mí mismo?

Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?

21 Si es así, ¿por qué no perdonas mis pecados y quitas mi culpa? Ahora mismo voy a tumbarme en el polvo, y aunque me busques, me habré ido”.

Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”