Job 7

1 “¿No es la vida de los seres humanos como una condena a trabajos forzados? ¿No pasan sus días como los de un jornalero?

Nije l' vojska život čovjekov na zemlji? Ne provodi l' dane poput najamnika?

2 Como un esclavo que anhela un poco de sombra, como un obrero que espera ansiosamente el día de la paga,

Kao što trudan rob za hladom žudi, poput nadničara štono plaću čeka,

3 me han tocado meses de vacío y noches de miseria.

mjeseci jada tako me zapadoše i noći su mučne meni dosuđene.

4 Cuando me acuesto me pregunto: ‘¿Cuándo me levantaré?’ Pero la noche sigue y sigue, y doy vueltas en la cama hasta el amanecer.

Liježuć' mislim svagda: 'Kada ću ustati?' A dižuć se: 'Kada večer dočekati!' I tako se kinjim sve dok se ne smrkne.

5 Mi cuerpo está cubierto de gusanos y sucio; mi piel está agrietada, con llagas que supuran.

PÓut moju crvi i blato odjenuše, koža na meni puca i raščinja se.

6 Mis días pasan más rápido que la lanzadera de un tejedor y llegan a su fin sin esperanza.

Dani moji brže od čunka prođoše, promakoše hitro bez ikakve nade.

7 Recuerda que mi vida es sólo un soplo; no volveré a ver la felicidad.

Spomeni se: život moj je samo lahor i oči mi neće više vidjet' sreće!

8 Los que me miran ya no me verán; sus ojos me buscarán, pero yo me habré ido.

Prijateljsko oko neće me gledati; pogled svoj u mene upro si te sahnem.

9 Cuando una nube desaparece, se va, al igual que quien baja al Seol no vuelve a subir. (Sheol h7585)

Kao što se oblak gubi i raspline, tko u Šeol siđe, više ne izlazi. (Sheol h7585)

10 Nunca volverán a casa, y la gente que conocían los olvidará.

Domu svome natrag ne vraća se nikad, njegovo ga mjesto više ne poznaje.

11 “Entonces no, no me callaré; hablaré en la agonía de mi espíritu; me quejaré en la amargura de mi alma.

Ustima ja svojim stoga branit' neću, u tjeskobi duha govorit ću sada, u gorčini duše ja ću zajecati.

12 ¿Acaso soy el mar, o soy un monstruo marino para que ustedes tengan que cuidarme?

Zar sam more ili neman morska, pa si stražu nada mnom stavio?

13 Si me digo a mí mismo: ‘Me sentiré mejor si me acuesto en mi cama’, o ‘me servirá recostarme en mi sofá’,

Kažem li: 'Na logu ću se smirit', ležaj će mi olakšati muke',

14 entonces me asustas tanto con sueños y con visiones

snovima me prestravljuješ tada, prepadaš me viđenjima mučnim.

15 que prefiero ser estrangulado; prefiero morir antes que convertirme en un simple saco de huesos.

Kamo sreće da mi se zadavit'! Smrt mi je od patnja mojih draža.

16 “¡Odio mi vida! Sé que no viviré mucho tiempo. Déjame en paz porque mi vida es sólo un soplo.

Ja ginem i vječno živjet neću; pusti me, tek dah su dani moji!

17 ¿Por qué los seres humanos son tan importantes para ti? ¿Por qué te preocupas tanto por ellos

Što je čovjek da ga toliko ti cijeniš, da je srcu tvojem tako prirastao

18 que los vigilas cada mañana y los examinas a cada momento? ¿No dejarás nunca de mirarme?

i svakoga jutra da njega pohodiš i svakoga trena da ga iskušavaš?

19 ¿No me dejarás nunca en paz el tiempo suficiente para recuperar el aliento?

Kada ćeš svoj pogled skinuti sa mene i dati mi barem pljuvačku progutat'?

20 ¿Qué he hecho mal? ¿Qué te he hecho, Vigilante de la Humanidad? ¿Por qué me has convertido en tu objetivo, de tal modo que soy una carga hasta para mí mismo?

Ako sam zgriješio, što učinih tebi, o ti koji pomno nadzireš čovjeka? Zašto si k'o metu mene ti uzeo, zbog čega sam tebi na teret postao?

21 Si es así, ¿por qué no perdonas mis pecados y quitas mi culpa? Ahora mismo voy a tumbarme en el polvo, y aunque me busques, me habré ido”.

Zar prijestupa moga ne možeš podnijeti i ne možeš prijeći preko krivnje moje? Jer, malo će proći i u prah ću leći, ti ćeš me tražiti, al' me biti neće.”