< Job 6 >

1 Entonces Job respondió:
Na ka whakautu a Hopa, ka mea,
2 “Si se pudiera pesar mi dolor y poner mis problemas en una balanza
Aue, me i ata paunatia toku mamae, me i huihuia, me i whakairihia toku aitua ki te pauna!
3 serían más pesados que la arena del mar. Por eso hablé tan precipitadamente.
Na inaianei taimaha ake i te onepu o te moana: heoi he ohorere rawa aku kupu.
4 Porque las flechas del Todopoderoso están en mí; su veneno mina mi espíritu. Los terrores de Dios están alineados contra mí.
Kei roto hoki i ahau nga pere a te Kaha Rawa, inumia ake e toku wairua to ratou paihana: rarangi tonu mai nga whakawehi a te Atua hei hoariri moku.
5 ¿No rebuznan los burros salvajes cuando se les acaba la hierba? ¿No gime el ganado cuando no tiene comida?
E tangi ano ranei te kaihe mohoao i te mea kei te tarutaru ia? e tangi ano ranei te kau i te mea e kai ana?
6 ¿Se puede comer sin sal algo que no tiene sabor? ¿Tiene algún sabor la clara del huevo?
E taea ranei te kai, te mea kahore nei ona ha, ki te kahore he tote? He reka ranei te whakakahukahu o te hua manu?
7 No puedo tocar ningún alimento, ¡la sola idea me hace sentir enfermo!
Hore rawa toku wairua e mea kia pa atu ki ena; to ratou rite ki ahau kei te kai whakarihariha.
8 ¡Oh, si pudiera tener lo que realmente quiero, que Dios me diera lo que más deseo!
Aue, me i riro mai taku i tono ai, me i homai e te Atua taku e tumanako nei!
9 ¡Que Dios estuviera dispuesto a aplastarme hasta la muerte, que me dejara morir!
Me i pai hoki te Atua kia whakangaromia ahau, kia tukua mai tona ringa hei hatepe i ahau!
10 Pero aún me consuela saber, haciéndome feliz a través del dolor interminable, que nunca he rechazado las palabras de Dios.
Penei kua ai ano he whakamarie moku; ae, ka tino hari ahau ki te mamae, kahore nei e tohu i ahau: kihai hoki nga kupu a te Mea Tapu i huna e ahau.
11 “¿Por qué debo seguir esperando si no tengo fuerzas? ¿Por qué debo seguir adelante si no sé lo que me va a pasar?
He aha toku kaha, e tatari ai ahau? He aha hoki toku mutunga, e whakamanawanui ai ahau?
12 ¿Acaso soy fuerte como una roca? ¿Acaso soy de bronce?
He kaha kohatu ranei toku kaha? He parahi ranei oku kikokiko?
13 ¿Cómo puedo ayudarme a mí mismo ahora que cualquier posibilidad de éxito ha desaparecido?
Ehara ranei i te mea kahore he awhina moku i roto i ahau, a kua oti te ngoi te pei i roto i ahau?
14 Quien no es amable con un amigo ha dejado de respetar al Todopoderoso.
Ko te tangata e ngoikore ana te ngakau kia puta mai te aroha o tona hoa ki a ia, ahakoa kua mahue i a ia te wehi i te Kaha Rawa.
15 Mis hermanos han actuado con el mismo engaño que un arroyo del desierto, aguas caudalosas en el desierto que se desvanecen.
He mahi tinihanga ta oku teina, he pera me ta te awa; rere ana ratou ano he waipuke awaawa,
16 El arroyo se desborda cuando está lleno de hielo oscuro y nieve derretida,
Kua mangu nei i te hukapapa, ngaro ana te hukarere i roto.
17 pero con el calor se seca y desaparece, esfumándose de donde estaba.
I te wa e mahana ai, ka memeha atu; i te weraweratanga, moti iho ratou i to ratou wahi.
18 Las caravanas de camellos se apartan para buscar agua, pero no la encuentran y mueren.
Ka peka ke nga tira e haere ana ra reira; riro ana ki te kore, a ngaro iho.
19 Las caravanas de Tema buscaron, los viajeros de Saba se confiaron,
Tirotirohia ana e nga tira o Tema; taria atu ana e nga tangata haere o Hepa.
20 pero sus esperanzas se desvanecieron: llegaron y no encontraron nada.
Whakama ana ratou mo ratou i whakamanawa atu ki reira; te taenga ki aua awa, kanakana kau ana.
21 “Ahora no ayudan en nada. Así de simple: ven mi problema y tienen miedo.
Na he kahore noa iho koutou; ka kite koutou i te mea whakamataku, a ka wehi.
22 ¿Les he pedido algo? ¿Acaso les he pedido que sobornen a alguien a mi favor, usando su propio dinero?
I mea ranei ahau, Homai ki ahau? He hakari ranei maku e homai i o koutou rawa?
23 ¿Les he pedido que me rescaten de un enemigo? ¿Les he pedido que me salven de mis opresores?
I mea ranei, whakaorangia ahau i te ringa o te hoariri? Hokona ahau i roto i te ringa o te kaitukino?
24 Explíquenme esto y me callaré. Muéstrenme en qué me equivoco.
Whakaakona ahau, a ka whakarongo puku ahau; whakaaturia ki ahau te mea i he ai ahau.
25 Las palabras sinceras son dolorosas, ¿pero qué prueban sus argumentos?
Ano te kaha o nga kupu tika! Ko te aha ia te riria ana e a koutou kupu?
26 ¿Van a discutir sobre lo que he dicho, cuando las palabras de alguien desesperado deberían dejar que el viento se las lleve?
E mea ana ranei koutou kia riria nga kupu? he hau kau nei hoki nga korero a te tangata kua pau ona whakaaro.
27 ¡Son capaces de jugar a los dados para ganarle un huérfano, así como son capaces de regatear con su amigo!
Ae ra, e mea ana koutou ki te maka rota mo nga pani, ki te mea i to koutou hoa hei taonga hokohoko.
28 ¡Mírenme a los ojos y digan si les miento en la cara!
Na whakaae mai, titiro mai ki ahau; he pono hoki e kore ahau e korero teka ki to koutou kanohi.
29 ¡No hablen así! ¡No sean injustos! Lo que digo es correcto.
Tena ra, tahuri mai; kaua hoki te he e waiho; ina, tahuri mai, he tika hoki taku take.
30 No estoy diciendo mentiras. ¿Acaso no sabría yo mismo si me equivoco?”
He he koia kei toku arero? e kore ranei toku hinengaro e mohio ki nga mea whanoke?

< Job 6 >