Job 6
1 Entonces Job respondió:
Ijob respondis kaj diris:
2 “Si se pudiera pesar mi dolor y poner mis problemas en una balanza
Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,
3 serían más pesados que la arena del mar. Por eso hablé tan precipitadamente.
Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.
4 Porque las flechas del Todopoderoso están en mí; su veneno mina mi espíritu. Los terrores de Dios están alineados contra mí.
Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.
5 ¿No rebuznan los burros salvajes cuando se les acaba la hierba? ¿No gime el ganado cuando no tiene comida?
Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?
6 ¿Se puede comer sin sal algo que no tiene sabor? ¿Tiene algún sabor la clara del huevo?
Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?
7 No puedo tocar ningún alimento, ¡la sola idea me hace sentir enfermo!
Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.
8 ¡Oh, si pudiera tener lo que realmente quiero, que Dios me diera lo que más deseo!
Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!
9 ¡Que Dios estuviera dispuesto a aplastarme hasta la muerte, que me dejara morir!
Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!
10 Pero aún me consuela saber, haciéndome feliz a través del dolor interminable, que nunca he rechazado las palabras de Dios.
Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.
11 “¿Por qué debo seguir esperando si no tengo fuerzas? ¿Por qué debo seguir adelante si no sé lo que me va a pasar?
Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?
12 ¿Acaso soy fuerte como una roca? ¿Acaso soy de bronce?
Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?
13 ¿Cómo puedo ayudarme a mí mismo ahora que cualquier posibilidad de éxito ha desaparecido?
Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.
14 Quien no es amable con un amigo ha dejado de respetar al Todopoderoso.
Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.
15 Mis hermanos han actuado con el mismo engaño que un arroyo del desierto, aguas caudalosas en el desierto que se desvanecen.
Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,
16 El arroyo se desborda cuando está lleno de hielo oscuro y nieve derretida,
Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;
17 pero con el calor se seca y desaparece, esfumándose de donde estaba.
En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.
18 Las caravanas de camellos se apartan para buscar agua, pero no la encuentran y mueren.
Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.
19 Las caravanas de Tema buscaron, los viajeros de Saba se confiaron,
Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;
20 pero sus esperanzas se desvanecieron: llegaron y no encontraron nada.
Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.
21 “Ahora no ayudan en nada. Así de simple: ven mi problema y tienen miedo.
Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.
22 ¿Les he pedido algo? ¿Acaso les he pedido que sobornen a alguien a mi favor, usando su propio dinero?
Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,
23 ¿Les he pedido que me rescaten de un enemigo? ¿Les he pedido que me salven de mis opresores?
Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?
24 Explíquenme esto y me callaré. Muéstrenme en qué me equivoco.
Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.
25 Las palabras sinceras son dolorosas, ¿pero qué prueban sus argumentos?
Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?
26 ¿Van a discutir sobre lo que he dicho, cuando las palabras de alguien desesperado deberían dejar que el viento se las lleve?
Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.
27 ¡Son capaces de jugar a los dados para ganarle un huérfano, así como son capaces de regatear con su amigo!
Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.
28 ¡Mírenme a los ojos y digan si les miento en la cara!
Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?
29 ¡No hablen así! ¡No sean injustos! Lo que digo es correcto.
Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.
30 No estoy diciendo mentiras. ¿Acaso no sabría yo mismo si me equivoco?”
Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?
