Job 4

1 Entonces Elifaz, el temanita, le respondió a Job

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

2 “¿Podría decir una palabra? No quiero molestarte, pero ¿quién podría callar y no responder?

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

3 Ciertamente has alentado a mucha gente y has apoyado a los que son débiles.

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

4 Tus consejos han ayudado a los que tropiezan para no caer, y has fortalecido a los que tienen las rodillas débiles.

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

5 Pero ahora eres tú el que sufre y estás molesto.

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

6 ¿No fue tu reverencia a Dios lo que te dio confianza y tu integridad lo que te dio esperanza?

Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

7 Piénsalo: ¿desde cuándo mueren los inocentes? ¿Desde cuándo se destruye a la gente buena?

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

8 ¡Por lo que he visto, los mismos que plantan el mal y siembran problemas son quienes cosechan tales frutos!

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

9 Un soplo de Dios los destruye; una ráfaga de su cólera los aniquila.

Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

10 Los leones pueden rugir y gruñir, pero sus dientes se rompen.

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

11 Hasta un león muere por falta de alimento, y las crías de la leona se dispersan.

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

12 “Una palabra se acercó sigilosamente a mí; un susurro llegó a mi oído.

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

13 Pensamientos inquietantes vinieron a mí en pesadillas, como cuando caes en un sueño profundo.

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

14 Me aterroricé y temblé; todos mis huesos se estremecieron.

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

15 Entonces un soplo me rozó la cara y me puso la piel de gallina.

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

16 Algo se detuvo, pero no pude ver su rostro. Mis ojos sólo podían distinguir una forma. Estaba totalmente silencioso, y entonces oí una voz:

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

17 ‘¿Puede alguien ser justo ante Dios? ¿Puede alguien ser puro ante su Creador?

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

18 Si ni siquiera se fía de sus siervos y dice que sus ángeles se equivocan,

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

19 ¿cuánto más los que viven en estas casas de barro, cuyos cimientos se basan en el polvo, que se deshacen como la ropa por causa de la polilla?

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

20 Vivos por la mañana, muertos al anochecer. Mueren sin que nadie lo note.

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

21 Son como las cuerdas de una tienda de campaña, que se levantan y se derrumban con la muerte. Mueren sin sabiduría’”.

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’