Job 31

1 “Me prometí a mí mismo no mirar nunca con deseo a las jóvenes.

Mi faris interligon kun miaj okuloj, Ke mi ne atentu virgulinon.

2 ¿Qué debe esperar la gente de Dios? ¿Qué recompensa debe darles el Todopoderoso en lo alto?

Kia estas la parto, kiun donas Dio de supre? Kaj kion destinas la Plejpotenculo el la altaj sferoj?

3 ¿No es el desastre para los malvados y la destrucción para los que hacen el mal?

Ĉu ne malfeliĉon al malpiulo, Kaj forpuŝon de malbonagantoj?

4 ¿No ve Dios todo lo que hago, incluso cuenta cada paso que doy?

Ĉu Li ne vidas mian konduton, Ne kalkulas ĉiujn miajn paŝojn?

5 ¿He vivido una vida engañosa? ¿He estado ansioso por decir mentiras?

Ĉu mi iradis en malvero, Kaj miaj piedoj rapidis al trompo?

6 ¡No! Que Dios me pese en la balanza de su justicia y que descubra mi integridad.

Li pesu min per justa pesilo, Kaj tiam Dio konvinkiĝos pri mia senkulpeco.

7 “Si me he desviado del camino de Dios, si he dejado que lo que veo se convierta en mis deseos, si hay alguna mancha de pecado en mis manos,

Se mia paŝo forkliniĝis de la vojo, Se mia koro sekvis miajn okulojn, Kaj se al mia mano algluiĝis makulo:

8 entonces que otro coma lo que he sembrado, y que todo lo que he cultivado sea desarraigado.

Tiam mi semu kaj alia manĝu, Kaj mia idaro elradikiĝu.

9 Si una mujer me ha seducido, o si he buscado la oportunidad de acostarme con la mujer de mi prójimo,

Se mia koro forlogiĝis al virino, Kaj mi kaŝe atendis ĉe la pordo de mia amiko:

10 que mi esposa sirva a otro, que otros hombres se acuesten con ella.

Tiam mia edzino estu adultigata de aliulo, Kaj aliuloj kliniĝu super ŝi.

11 Porque eso sería una maldad, un pecado que merece castigo,

Ĉar tio estus malvirto, Tio estus krimo, kiun devas puni juĝistoj.

12 porque este pecado es como un fuego que lleva a la destrucción, destruyendo todo lo que tengo.

Tio estas fajro, kiu ekstermas ĝis la abismo, Kaj mian tutan akiritaĵon ĝi elradikigus.

13 “Si me negara a escuchar a mis siervos o siervas cuando me trajeran sus quejas,

Ĉu mi malŝatis la rajton de mia servisto aŭ de mia servistino, Kiam ili havis juĝan aferon kun mi?

14 ¿qué haría cuando Dios viniera a juzgarme? ¿Cómo respondería si me investigara?

Tiam kion mi farus, kiam Dio leviĝus? Kaj kion mi respondus al Li, kiam Li esplordemandus?

15 ¿Acaso el mismo Dios no nos hizo a todos?

Lin kreis ja Tiu sama, kiu kreis min en la ventro, Kaj Tiu sama pretigis en la ventro ankaŭ lin.

16 ¿Me he negado a dar a los pobres lo que necesitaban, o he hecho desesperar a las viudas?

Ĉu mi rifuzis la deziron de senhavuloj? Aŭ ĉu mi turmentis la okulojn de vidvino?

17 ¿Acaso he comido yo solo un trozo de pan? ¿No he compartido siempre mi comida con los huérfanos?

Ĉu mian panpecon mi manĝis sola? Ĉu ne manĝis de ĝi ankaŭ orfo?

18 Desde que era joven fui padre de los huérfanos y cuidé de las viudas.

Ĉar detempe de mia juneco mi estis kiel patro, Kaj de post la eliro el la ventro de mia patrino mi estis gvidisto.

19 Si alguna vez veía a alguien necesitado de ropa, a los pobres sin nada que ponerse,

Kiam mi vidis malfeliĉulon sen vesto Kaj malriĉulon sen kovro,

20 siempre me agradecían la ropa de lana que los mantenía calientes.

Ĉu tiam ne benis min liaj lumboj, Ĉu li ne estis varmigata per la lano de miaj ŝafoj?

21 “Si levantaba la mano para golpear a un huérfano, seguro de que si llegaba a los tribunales los jueces estarían de mi parte,

Se mi levis mian manon kontraŭ orfon, Ĉar mi vidis en la pordego helpon al mi,

22 entonces que mi hombro sea arrancado de su articulación, que mi brazo sea arrancado de su cavidad.

En tia okazo mia ŝultro defalu de la dorso, Kaj mia brako rompiĝu de kano.

23 Como me aterra el castigo que Dios me tiene reservado, y debido a su majestad, nunca podría hacer esto.

Ĉar mi timas la punon de Dio, Kaj ĝian pezon mi ne povus elteni.

24 “¿He puesto mi confianza en el oro, llamando al oro fino ‘mi seguridad’?

Ĉu mi faris la oron mia espero, Kaj la orbulon mi nomis mia fido?

25 ¿Me he deleitado en ser rico, feliz por todas mis riquezas que había ganado?

Ĉu mi ĝojis, ke mia riĉeco estas granda Kaj ke mia mano multe akiris?

26 ¿He mirado el sol brillando tan intensamente o la luna moviéndose con majestuosidad por el cielo

Kiam mi vidis la lumon brilantan Kaj la lunon majeste irantan,

27 y he tenido la tentación de adorarlos secretamente besando mi mano ante ellos como señal de devoción?

Ĉu tiam sekrete forlogiĝis mia koro Kaj mi sendis kisojn per mia mano?

28 Esto también sería un pecado que merece castigo porque significaría que he negado a Dios en lo alto.

Ankaŭ tio estus krimo juĝinda, Ĉar mi forneus per tio Dion en la alto.

29 “¿Alguna vez me he alegrado cuando el desastre destruyó a los que me odiaban, o he celebrado cuando el mal los derribó?

Ĉu mi ĝojis pri malfeliĉo de mia malamiko? Aŭ ĉu mi estis ravita, se lin trafis malbono?

30 Nunca he permitido que mi boca pecara echando una maldición sobre la vida de alguien.

Mi ne permesis al mia gorĝo peki Per eldiro de malbeno kontraŭ lia animo.

31 ¿No ha preguntado mi familia: ‘¿Hay alguien que no haya comido todo lo que quería de su comida?’

Ĉu la homoj de mia tendo ne diris: Ho, se oni ne satiĝus de lia karno!

32 Nunca he dejado dormir a extraños en la calle; he abierto mis puertas a los viajeros.

Ne noktis fremdulo sur la strato; Miajn pordojn mi malfermadis al migrantoj.

33 ¿He ocultado mis pecados a los demás, escondiendo mi maldad en lo más profundo de mí?

Ĉu mi hommaniere kovradis miajn kulpojn, Por kaŝi en mia brusto miajn pekojn?

34 ¿Tenía miedo de lo que pensaran los demás, del desprecio que me hicieran las familias, y por eso me callaba y no salía?

En tia okazo mi timus grandan homamason, Kaj malestimo de familioj min timigus; Mi silentus, kaj ne elirus ekster la pordon.

35 “¿Por qué nadie escucha lo que digo? Firmo con mi nombre para avalar todo lo que he dicho. Que el Todopoderoso me responda. Que mi acusador escriba de qué me acusa.

Ho, se iu aŭskultus min! Jen estas mia signo; la Plejpotenculo respondu al mi. Se mia akuzanto skribus libron,

36 Yo los pondría en alto; Los llevaría en mi cabeza como una corona.

Mi portus ĝin sur mia ŝultro, Mi metus ĝin sur min kiel kronon,

37 Le explicaría todo lo que había hecho; mantendría la cabeza alta ante él.

Mi raportus al li pri la nombro de miaj paŝoj; Mi alproksimiĝus al li kiel al princo.

38 “Si mi tierra ha gritado contra mí; si sus surcos han llorado por mí;

Se mia lando kriis kontraŭ mi, Kaj ĝiaj sulkoj ploris,

39 si he tomado sus cosechas sin pago o si he causado daño a los agricultores;

Se ĝiajn fruktojn mi manĝis senpage, Kaj mi afliktis la animon de ĝiaj mastroj:

40 entonces que crezcan espinas en lugar de trigo, y cizaña en lugar de cebada”. Las palabras de Job se terminan.

Tiam anstataŭ tritiko kresku por mi kardo, Kaj anstataŭ hordeo dornoj. Finiĝis la paroloj de Ijob.