< Job 30 >

1 Pero ahora se ríen de mí personas mucho más jóvenes que yo; personas a cuyos padres no pondría a trabajar con mis perros pastores.
“Nanso mprempren wɔserew me, nnipa a manyin sen wɔn, na wɔn agyanom mfata sɛ wɔne me nguan ho akraman tena.
2 Son demasiado débiles para serme útiles y están agotados.
Mfaso bɛn na wɔn nsa mu ahoɔden wɔ ma me, bere a wɔn ahoɔden afi wɔn mu?
3 Adelgazados por el hambre y la necesidad, tratan de comer la tierra seca en el desierto oscuro y desolado.
Ohia ne ɔkɔm ama wɔn ho atetew, wɔnantew asase kesee ne asase bonin so anadwo.
4 Allí recogen hierbas del desierto y las hojas de los arbustos, y comen las raíces de las retamas.
Wɔboaboaa nkyenhaban ano wɔ nkyɛkyerɛ mu, na wɔde sare so nnua ntin yɛɛ wɔn aduan.
5 Fueron expulsados de la comunidad.
Wɔn mfɛfo pam wɔn fii wɔn mu, na wohuroo wɔn sɛ akorɔmfo.
6 La gente gritaba tras ellos como si fueran ladrones. Tienen que vivir en barrancos peligrosos, en cuevas y entre las rocas.
Wɔhyɛɛ wɔn ma wɔtenaa suka a emu awo, abotan ne fam ntokuru mu,
7 Gritan como animales entre los arbustos; se acurrucan entre la maleza para refugiarse.
wosuu sɛ mfurum wɔ wuram na wɔfofɔree so wɔ ɔdɔtɔ ase.
8 Son gente insensata, sin nombre, que ha sido expulsada de la tierra.
Kuw a wɔmfra na wonni din, wɔpam wɔn fii asase no so.
9 Pero ahora se burlan de mí en sus cantos; ¡me he convertido en un chiste para ellos!
“Na nnɛ yi wɔn mmabarima de dwom bɔ me akutia; mayɛ abusude wɔ wɔn mu.
10 Me desprecian y rehúyen; no dudan en escupirme a la cara.
Wokyi me na wontwiw mmɛn me; wɔmmfɛre sɛ wɔtete ntasu gu mʼanim.
11 Dios ha aflojado la cuerda de mi arco y me ha humillado.
Afei a Onyankopɔn abubu me tadua na ɔde amanehunu aba me so yi, wɔyɛ nea wɔpɛ wɔ mʼanim.
12 La chusma se levanta contra mí, y me hace correr; como una ciudad sitiada planifican formas de destruirme.
Abusuakuw no tow hyɛ me so wɔ me nifa so; wosum mʼanan mfiri, na wosisi mpie tia me.
13 Cortan mi vía de escape; provocan mi caída y lo hacen sin ayuda de nadie.
Wosisiw mʼakwan; na wonya me sɛe me na obiara mmoa me.
14 Entran por una amplia brecha; se precipitan mientras el muro se derrumba.
Wɔba te sɛ nea wofi ntokuru a ano abae mu; wɔnam mmubui no mu munumunum ba.
15 Me invaden los terrores; mi honor se lo lleva el viento; mi salvación se desvanece como una nube.
Ahunahuna ma me ho dwiriw me; mʼanuonyam atu kɔ sɛnea mframa abɔ agu, me bammɔ atu ayera sɛ omununkum.
16 Y ahora mi vida se desvanece; cada día la desesperación me atenaza.
“Na mprempren, me nkwa resa; na amanehununna akyekyere me.
17 Por la noche mis huesos agonizan; el dolor me roe y no cesa.
Anadwo wowɔ me nnompe mu; ɔyaw a ɛwe me no nnyae.
18 Dios me agarra bruscamente por la ropa; me tira del cuello de la camisa.
Onyankopɔn fi ne tumi mu yɛ sɛ adurade ma me; omia me te sɛ mʼatade kɔn.
19 Me ha arrojado al barro; me ha humillado como polvo y ceniza.
Ɔtow me kyene dontori mu na ɔma me yɛ sɛ mfutuma ne nsõ.
20 Dios, clamo a ti, pero no respondes; me presento ante ti, pero ni siquiera te fijas en mí.
“Onyankopɔn, misu mefrɛ wo, nanso wummua me. Mesɔre gyina, nanso wohwɛ me kɛkɛ.
21 Te has vuelto cruel conmigo; usas tu poder para hacerme sufrir.
Woba me so anibere so; wode wʼabasa mu tumi tow hyɛ me so.
22 Me levantas y me llevas en el viento; me arrojas en el torbellino.
Wuhwim me na wode mframa pia me; wudenkyidenkyi me wɔ ahum mu.
23 Sé que me llevas a la muerte, al lugar donde van todos los vivos.
Minim sɛ wode me bɛkɔ owu mu, faako a woahyɛ ama ateasefo nyinaa no.
24 ¿Quién querría dar una patada a un hombre cuando está abatido, cuando claman por ayuda en su momento de dificultad?
“Ampa ara obiara mfa ne nsa nka onipa a ɔrebrɛ bere a ɔresu pɛ mmoa wɔ nʼamanehunu mu.
25 ¿No lloré por los que pasaban por momentos difíciles? ¿No me afligí por lo que sufrían los pobres?
Mansu amma wɔn a wɔwɔ ɔhaw mu ana? Me kra werɛ anhow amma ahiafo ana?
26 Pero cuando busqué el bien, sólo vino el mal, y cuando esperé la luz, todo lo que vino fue oscuridad.
Nanso bere a mʼani da papa so no, bɔne bae; bere a mepɛɛ hann no sum na edurui.
27 En mi interior hay confusión, nunca se detiene; me enfrento a días de desesperación.
Me yafunu mu a ɛwowɔ me no nnyae da; na nna a amanehunu wɔ mu da mʼanim.
28 Estoy tan deprimido; ver el sol no ayuda. Me pongo de pie en la asamblea y clamo por ayuda.
Menenam a mabiri, nanso ɛnyɛ sɛ owia na ahyew me; migyina aguabɔbea na misu pɛ mmoa.
29 Soy como un hermano de los chacales, un compañero de los búhos.
Madan nnompo nuabarima, me ne mpatu na ɛbɔ.
30 Mi piel se ennegrece sobre mí; y mis huesos arden dentro de mí.
Me honam ani biri na ehuanhuan; atiridii ama me ho adɔ.
31 Mi lira sólo toca canciones tristes, y mi pipa es la voz de los que lloran.
Me sanku bɔ kwadwom, na mʼatɛntɛbɛn ma agyaadwotwa nnyigyei.

< Job 30 >