< Job 3 >

1 Después de esto Job comenzó a hablar, maldiciendo el día de su nacimiento.
Akyire no, Hiob kasaeɛ, na ɔdomee ɛda a wɔwoo no.
2 Y dijo:
Ɔkaa sɛ,
3 “Que el día en que nací sea borrado, así como la noche en que se anunció que un niño había sido concebido.
“Ma ɛda a wɔwoo me no nyera, ne anadwo a wɔkaa sɛ, ‘Wɔawo ɔbabarima no!’
4 Que ese día se convierta en tinieblas. Que el Dios de arriba no lo recuerde. Que no brille la luz sobre él.
Saa ɛda no nnuru sum; mma Ɔsoro Onyankopɔn nhwehwɛ akyire kwan; mma hann biara ntɔ ngu so.
5 Cúbranlo con oscuridad y sombra de muerte. Una nube negra debería ensombrecerlo. Debería ser tan aterrador como la oscuridad de un eclipse de día.
Ma esum ne owusum nnye no mfa; ma omununkum nkata so; na esum mmunkam ne hann so.
6 Borren esa noche como si nunca hubiera existido. No la cuenten en el calendario. Que no tenga día en ningún mes.
Ma esum kabii nnye saa anadwo no mfa; ma wɔnyi saa anadwo no mfiri asranna so na wɔmmfa nhyɛ ɔbosome biara mu.
7 “Que en esa noche no nazcan niños, que no se escuchen sonidos de felicidad.
Saa anadwo no nyɛ obonini; mma wɔnnte anigyeɛ nteam wɔ mu.
8 Que la maldigan los que maldicen ciertos días, los que tienen el poder de sacar al Leviatán.
Ma wɔn a wɔdome nna no nnome saa ɛda no; wɔn a wɔayɛ krado sɛ wɔbɛkanyane dɛnkyɛmmirampɔn no.
9 Que sus estrellas de la madrugada permanezcan oscuras. Que al buscar la luz, no vea ninguna, que no vea el resplandor del amanecer
Ma nʼanɔpa nsoromma nnuru sum; na ɔntwɛne adekyeeɛ kwa a ɔnhunu anɔpa owia nsensaneɛ a ɛdi ɛkan,
10 porque no cerró el vientre de mi madre para impedirme ver los problemas.
ɛfiri sɛ anto deɛ ɔwoo me awotwaa mu ama wawo me, anka mʼani nhunu saa abɛbrɛsɛ yi.
11 “¿Por qué no nací muerto? ¿Por qué no morí al nacer?
“Adɛn enti na manwu awoeɛ hɔ, ɛberɛ a mefiri me maame awotwaa mu no?
12 ¿Por qué hubo un regazo para que me acostara, y pechos para que me amamantaran?
Adɛn enti na nkotodwe gyee me ne nufoɔ sɛ mennum?
13 Ahora estaría acostado en paz, durmiendo y descansando
Anka sɛsɛɛ meda hɔ asomdwoeɛ mu; anka mada regye mʼahome
14 junto con los reyes de este mundo y sus funcionarios cuyos palacios ahora yacen en ruinas;
me ne ewiase ahemfo ne fotufoɔ, wɔn a wɔsisii adan maa wɔn ho na ɛnnɛ yi abubuo no,
15 o con los nobles que coleccionaban oro y llenaban sus casas de plata.
me ne sodifoɔ a na wɔwɔ sika kɔkɔɔ, wɔn a wɔde dwetɛ hyɛɛ wɔn afie mu ma.
16 ¿Por qué no fui un aborto, enterrado en secreto, un bebé que nunca vio la luz?
Anaasɛ adɛn enti na wɔansie me sɛ ɔpɔn ba, te sɛ abadomaa a wanhunu adekyeeɛ hann da?
17 Allí, en la tumba, los malvados no dan más problemas, y los que ya no tienen fuerzas tienen su descanso.
Ɛhɔ na amumuyɛfoɔ gyae basabasayɛ, na abrɛfoɔ nya ahomegyeɛ.
18 Allí los prisioneros descansan y no escuchan las órdenes de sus opresores.
Nneduafoɔ nso nya wɔn ahofadie; na wɔnte nnommumfoɔ wuranom ateatea bio.
19 Tanto los pequeños como los grandes están allí, y los esclavos son liberados de sus amos.
Nketewa ne akɛseɛ wɔ hɔ, na akoa de ne ho firi ne wura nsam.
20 ¿Por qué Dios da vida a los que sufren, a los que viven amargamente,
“Adɛn enti na wɔma mmɔborɔfoɔ hann, na ɔkra mu ahohiahiafoɔ nya nkwa?
21 a los que esperan una muerte que no llega y a los que buscan la muerte más desesperadamente que la caza de un tesoro?
Wɔn kɔn dɔ owuo, nanso ɛmma. Wɔbrɛ hwehwɛ owuo sene sɛdeɛ wɔhwehwɛ akoradeɛ.
22 ¡Son tan increíblemente felices cuando llegan a la tumba!
Sɛ wɔwu a, wɔn ani gye na wɔduru damena mu a, wɔdi ahurisie.
23 ¿Por qué se da luz a quien no sabe a dónde va, a quien Dios ha cercado?
Adɛn enti na wɔde nkwa ma onipa a ɔnni daakye, deɛ Onyankopɔn aka no ahyɛ mu?
24 “Mis gemidos son el pan que como, y mis lágrimas son el agua que bebo.
Ahomekokoguo adane mʼaduane; na mʼapinisie gu te sɛ nsuo.
25 Porque todo lo que temía me ha sucedido; todo lo que temía me ha sobrevenido.
Deɛ na mesuro no aba me so; deɛ na ɛbɔ me hu no ato me.
26 No tengo paz, ni tranquilidad, ni descanso. Lo único que siento es rabia”.
Menni ahotɔ, menni asomdwoeɛ; menni ahomegyeɛ na mmom, ɔhaw nko ara.”

< Job 3 >