< Job 3 >

1 Después de esto Job comenzó a hablar, maldiciendo el día de su nacimiento.
I muri i tenei ka puaki te mangai o Hopa, a ka kanga e ia tona ra.
2 Y dijo:
Na ka oho a Hopa, ka mea,
3 “Que el día en que nací sea borrado, así como la noche en que se anunció que un niño había sido concebido.
Kia ngaro te ra i whanau ai ahau, te po i korerotia ai, He tamaroa kei roto i te kopu.
4 Que ese día se convierta en tinieblas. Que el Dios de arriba no lo recuerde. Que no brille la luz sobre él.
Waiho taua ra mo te pouri; kaua e tirohia iho e te Atua i runga; kaua hoki e whitingia e te marama.
5 Cúbranlo con oscuridad y sombra de muerte. Una nube negra debería ensombrecerlo. Debería ser tan aterrador como la oscuridad de un eclipse de día.
Kia poke ia i te pouri, i te atarangi hoki o te mate; kia tauria iho e te kapua; kia whakawehia ano hoki e te whakapouritanga o te ra.
6 Borren esa noche como si nunca hubiera existido. No la cuenten en el calendario. Que no tenga día en ningún mes.
Na ko taua po, kia mau pu i te pouri kerekere: kei honoa ki nga ra o te tau; kei huihuia atu ina taua nga marama.
7 “Que en esa noche no nazcan niños, que no se escuchen sonidos de felicidad.
Nana, kia mokemoke taua po, kaua te reo koa e uru ki roto.
8 Que la maldigan los que maldicen ciertos días, los que tienen el poder de sacar al Leviatán.
Kia kanga hoki e te hunga kanga i te ra, e te hunga mohio ki te whakaara rewiatana.
9 Que sus estrellas de la madrugada permanezcan oscuras. Que al buscar la luz, no vea ninguna, que no vea el resplandor del amanecer
Kia pouri nga whetu o tona kakarauritanga; kia tatari ki te marama, a kahore noa iho; kei kite hoki i te takiritanga ata.
10 porque no cerró el vientre de mi madre para impedirme ver los problemas.
Mona kihai i tutaki i nga tatau o te kopu o toku whaea, kihai i huna i te mauiui kei kitea e ahau.
11 “¿Por qué no nací muerto? ¿Por qué no morí al nacer?
He aha ahau te mate ai i te kopu? He aha te hemo ai i toku putanga mai i te kopu?
12 ¿Por qué hubo un regazo para que me acostara, y pechos para que me amamantaran?
He aha i rite wawe ai nga turi moku, me nga u hei ngote maku?
13 Ahora estaría acostado en paz, durmiendo y descansando
Me i pena, kua ata takoto ahau, te ai he whakaohooho, moe ana ahau: katahi ahau ka whai okiokinga,
14 junto con los reyes de este mundo y sus funcionarios cuyos palacios ahora yacen en ruinas;
I roto i nga kingi, i nga kaiwhakatakoto whakaaro o te whenua i hanga nei i nga wahi mokemoke mo ratou,
15 o con los nobles que coleccionaban oro y llenaban sus casas de plata.
I roto ranei i nga rangatira whai koura, o ratou nei whare ki tonu i te hiriwa:
16 ¿Por qué no fui un aborto, enterrado en secreto, un bebé que nunca vio la luz?
Kua kahore noa iho ranei, kua pera me te materoto e ngaro nei, me nga kohungahunga kahore nei e kite i te marama.
17 Allí, en la tumba, los malvados no dan más problemas, y los que ya no tienen fuerzas tienen su descanso.
Mutu ake i reira te whakararuraru a te hunga kino; okioki ana i reira te hunga kua mauiui nga uaua.
18 Allí los prisioneros descansan y no escuchan las órdenes de sus opresores.
Ata noho ana nga herehere i reira, te rongo i te reo o te kaitukino.
19 Tanto los pequeños como los grandes están allí, y los esclavos son liberados de sus amos.
Kei reira te iti, te rahi, kahore hoki he rangatira o te pononga.
20 ¿Por qué Dios da vida a los que sufren, a los que viven amargamente,
He aha te marama i homai ai ki te tangata kei roto nei i te mate? te ora ki te tangata kua kawa te wairua?
21 a los que esperan una muerte que no llega y a los que buscan la muerte más desesperadamente que la caza de un tesoro?
E koingo nei ki te mate, heoi kahore noa iho; e keri ana kia taea ia, nui atu i te keri i nga taonga huna.
22 ¡Son tan increíblemente felices cuando llegan a la tumba!
Hari pu ratou, koa ana, ina kitea te urupa.
23 ¿Por qué se da luz a quien no sabe a dónde va, a quien Dios ha cercado?
He aha ano te marama i homai ai ki te tangata kua huna nei tona ara, kua oti nei te tutakitaki mai e te Atua?
24 “Mis gemidos son el pan que como, y mis lágrimas son el agua que bebo.
Kiano hoki ahau i kai, kua tae mai taku mapu: ano he wai oku hamama e ringihia ana.
25 Porque todo lo que temía me ha sucedido; todo lo que temía me ha sobrevenido.
No te mea kua tae mai ki ahau te mea whakawehi e wehi nei ahau; ko taku e pawera nei kua pa ki ahau.
26 No tengo paz, ni tranquilidad, ni descanso. Lo único que siento es rabia”.
Kahore oku humarie, kahore oku ata noho, ehara i te mea e okioki ana; na kua puta te raruraru.

< Job 3 >