Job 29
1 Job siguió hablando.
Eyüp yine anlatmaya başladı:
2 “¡Ojalá volviera a los viejos tiempos en que Dios me cuidaba!
“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı'nın beni kolladığı,
3 Su luz brillaba sobre mí y alumbraba mi camino en la oscuridad.
Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,
4 Cuando era joven y fuerte, Dios era mi amigo y me hablaba en mi casa.
Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı'nın çadırımı dostça koruduğu,
5 El Todopoderoso seguía conmigo y estaba rodeado de mis hijos.
Her Şeye Gücü Yeten'in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,
6 Mis rebaños producían mucha leche, y el aceite fluía libremente de mis prensas de aceitunas.
Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!
7 Salí a la puerta de la ciudad y me senté en la plaza pública.
“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,
8 Los jóvenes me veían y se apartaban del camino; los ancianos me defendían.
Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;
9 Los dirigentes guardaron silencio y se taparon la boca con las manos.
Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;
10 Las voces de los funcionarios se acallaron; se callaron en mi presencia.
Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.
11 “Todos los que me escuchaban me alababan; los que me veían me elogiaban,
Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;
12 porque daba a los pobres que me llamaban y a los huérfanos que no tenían quien los ayudara.
Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.
13 Los que estaban a punto de morir me bendijeron; hice cantar de alegría a la viuda.
Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.
14 Siendo sincero y actuando correctamente eran lo que yo llevaba como ropa.
Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.
15 Fui como los ojos para los ciegos y los pies para los cojos.
Körlere göz, Topallara ayaktım.
16 Fui como un padre para los pobres, y defendí los derechos de los extranjeros.
Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.
17 Rompí la mandíbula de los malvados y les hice soltar su presa de los dientes.
Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.
18 Pensé que moriría en casa, después de muchos años.
“‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.
19 Como un árbol, mis raíces se extienden hasta el agua; el rocío se posa en mis ramas durante la noche.
Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.
20 Siempre se me concedían nuevos honores; mi fuerza se renovaba como un arco infalible.
Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’
21 “La gente escuchaba atentamente lo que yo decía; se callaba al escuchar mis consejos.
“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.
22 Una vez que yo hablaba, no tenían nada más que decir; lo que yo decía era suficiente.
Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.
23 Me esperaban como quien espera la lluvia, con la boca abierta por la lluvia de primavera.
Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.
24 Cuando les sonreía, apenas podían creerlo; mi aprobación significaba todo el mundo para ellos.
Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.
25 Decidí el camino a seguir como su líder, viviendo como un rey entre sus soldados, y cuando estaban tristes los consolaba”.
Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.
