Job 14

1 “La vida es corta y está llena de problemas,

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

2 como una flor que florece y se marchita, como una sombra pasajera que pronto desaparece.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

3 ¿Acaso te fijas en mí, Dios? ¿Por qué tienes que arrastrarme a los tribunales?

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

4 ¿Quién puede sacar algo limpio de lo impuro? Nadie.

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

5 Tú has determinado cuánto tiempo viviremos: el número de meses, un límite de tiempo para nuestras vidas.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

6 Así que déjanos tranquilos y danos un poco de paz, para que, como el obrero, podamos disfrutar de unas horas de descanso al final del día.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

7 “Incluso un árbol cortado tiene la esperanza de volver a brotar, de echar brotes y seguir viviendo.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

8 Aunque sus raíces envejezcan en la tierra y su tronco muera en el suelo,

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

9 sólo un hilo de agua hará que brote y se ramifique como una planta joven.

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

10 “Pero los seres humanos mueren, su fuerza disminuye; perecen, y ¿dónde están entonces?

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

11 Como el agua que se evapora de un lago y un río que se seca y desaparece,

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

12 así los seres humanos se acuestan y no vuelven a levantarse. NO despertarán de su sueño hasta que los cielos dejen de existir.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

13 “Quisiera que me escondieran en el Seol; escóndeme allí hasta que tu ira desaparezca. Fija allí un tiempo definido para mí, y acuérdate de mi. (Sheol h7585)

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)

14 ¿Volverán a vivir los muertos? Entonces tendría esperanza durante todo mi tiempo de angustia hasta que llegue mi liberación.

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

15 Me llamarías y yo te respondería; me añorarías, al ser que has creado.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

16 Entonces me cuidarías y no me vigilarías para ver si peco.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

17 Mis pecados estarían sellados en una bolsa y tú cubrirías mi culpa.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

18 “Pero así como las montañas se desmoronan y caen, y las rocas se derrumban;

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

19 así como el agua desgasta las piedras, como las inundaciones arrastran el suelo, así destruyes la esperanza que tienen los pueblos.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

20 Los dominas continuamente y desaparecen; distorsionas sus rostros al morir y entonces los despides.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

21 Sus hijos pueden llegar a ser importantes o caer de sus puestos, pero ellos no saben ni se enteran de nada de esto.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

22 Cuando la gente muere sólo conoce su propio dolor y está triste por sí misma”.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”