< Job 14 >

1 “La vida es corta y está llena de problemas,
Cilvēks, no sievas dzimis, dzīvo īsu laiku un ir pilns grūtuma.
2 como una flor que florece y se marchita, como una sombra pasajera que pronto desaparece.
Viņš izaug kā puķe un novīst, viņš bēg kā ēna un nepastāv.
3 ¿Acaso te fijas en mí, Dios? ¿Por qué tienes que arrastrarme a los tribunales?
Un par tādu Tu atveri savas acis un vedi mani Tavas tiesas priekšā.
4 ¿Quién puede sacar algo limpio de lo impuro? Nadie.
Kas dos šķīstu no nešķīstiem? Nav neviena.
5 Tú has determinado cuánto tiempo viviremos: el número de meses, un límite de tiempo para nuestras vidas.
Viņa dienas jau ir nospriestas, viņa mēnešu pulks stāv pie Tevis, Tu tam esi licis robežu, to viņš nepārkāps.
6 Así que déjanos tranquilos y danos un poco de paz, para que, como el obrero, podamos disfrutar de unas horas de descanso al final del día.
Griez nost Savas acis no tā, ka atpūšās, ka tas priecājās kā algādzis, savu dienu nobeidzis.
7 “Incluso un árbol cortado tiene la esperanza de volver a brotar, de echar brotes y seguir viviendo.
Jo kokam, kad top nocirsts, ir cerība, ka atkal atjaunosies, un viņa atvases nemitās.
8 Aunque sus raíces envejezcan en la tierra y su tronco muera en el suelo,
Jebšu viņa sakne zemē kļūst paveca, un viņa celms pīšļos mirst,
9 sólo un hilo de agua hará que brote y se ramifique como una planta joven.
Taču no ūdens smaržas viņš atkal izplaukst un dabū zarus kā iedēstīts.
10 “Pero los seres humanos mueren, su fuerza disminuye; perecen, y ¿dónde están entonces?
Bet vīrs mirst, un ir pagalam, cilvēks izlaiž dvēseli, - un kur nu ir?
11 Como el agua que se evapora de un lago y un río que se seca y desaparece,
Ūdeņi iztek no ezera, un upe izsīkst un izžūst.
12 así los seres humanos se acuestan y no vuelven a levantarse. NO despertarán de su sueño hasta que los cielos dejen de existir.
Tāpat cilvēks apgūlās un necēlās vairs; kamēr debesis zūd, tie neuzmodīsies, un netaps traucēti no sava miega.
13 “Quisiera que me escondieran en el Seol; escóndeme allí hasta que tu ira desaparezca. Fija allí un tiempo definido para mí, y acuérdate de mi. (Sheol h7585)
Ak, kaut Tu mani apslēptu kapā un mani apsegtu, kamēr Tava dusmība novērstos; kaut Tu man galu nolemtu un tad mani pieminētu! (Sheol h7585)
14 ¿Volverán a vivir los muertos? Entonces tendría esperanza durante todo mi tiempo de angustia hasta que llegue mi liberación.
Kad vīrs mirst, vai tas atkal dzīvos? Es gaidītu visu savu kalpošanas laiku, kamēr nāktu mana atsvabināšana.
15 Me llamarías y yo te respondería; me añorarías, al ser que has creado.
Tu sauktu un es Tev atbildētu; Tu ilgotos pēc Sava roku darba.
16 Entonces me cuidarías y no me vigilarías para ver si peco.
Bet nu Tu skaiti manus soļus un neapstājies manu grēku dēļ.
17 Mis pecados estarían sellados en una bolsa y tú cubrirías mi culpa.
Mana pārkāpšana ir noglabāta un apzieģelēta, un Tu pielieci vēl klāt pie mana nozieguma.
18 “Pero así como las montañas se desmoronan y caen, y las rocas se derrumban;
Tiešām, kalns sagrūst, kad tas krīt, un klints aizceļas no savas vietas.
19 así como el agua desgasta las piedras, como las inundaciones arrastran el suelo, así destruyes la esperanza que tienen los pueblos.
Ūdens izgrauž akmeņus, un viņa plūdi aizpludina zemes pīšļus, un cilvēka cerībai Tu lieci zust.
20 Los dominas continuamente y desaparecen; distorsionas sus rostros al morir y entonces los despides.
Tu viņu pārvari pavisam un viņš aiziet; Tu pārvērti viņa ģīmi, un tā Tu viņu aizdzeni.
21 Sus hijos pueden llegar a ser importantes o caer de sus puestos, pero ellos no saben ni se enteran de nada de esto.
Vai viņa bērni tiek godā, viņš to nezin, vai tie ir trūkumā, ir to viņš no tiem nesamana.
22 Cuando la gente muere sólo conoce su propio dolor y está triste por sí misma”.
Viņa paša miesās ir sāpes, un viņa paša dvēselei jāžēlojās.

< Job 14 >