< 1 Samuel 21 >
1 David fue a la ciudad de Nob para ver al sacerdote Ahimelec. Cuando se encontró con David, Ahimelec temblaba de miedo, y le preguntó: “¿Por qué estás aquí solo? ¿Por qué no hay nadie contigo?”.
Naʻe toki hoko ai ʻa Tevita ki Nopi ʻo ne ʻalu kia ʻAhimeleki ko e taulaʻeiki: pea manavahē ʻa ʻAhimeleki ʻi he fetaulaki mo Tevita, ʻo ne pehē kiate ia, “Ko e hā ʻoku ke tokotaha ai, pea ʻikai ha tangata ʻiate koe?”
2 “El rey me ha dado un encargo”, respondió David. “Me dijo: ‘Nadie debe saber nada de la misión que te he enviado a cumplir’. En cuanto a mis hombres, les he dicho dónde encontrarme.
Pea pehē ʻe Tevita kia ʻAhimeleki ko e taulaʻeiki; “Kuo tuku mai ʻe he tuʻi ha ngāue kiate au,” ʻo ne pehē kiate au, “Ke ʻoua naʻa ʻilo ʻe ha tangata ʻe tokotaha ʻae ngāue ko ia ʻaia ʻoku ou fekauʻi ai koe, mo ia kuo u fekau kiate koe: pea kuo u fekauʻi ʻeku kau tamaioʻeiki ki he ngaahi potu ko ʻena.
3 ¿Qué tienes a la mano para comer? Dame cinco panes, o lo que puedas encontrar”.
Pea ko ʻena ko e hā ʻoku ʻi ho lalo nima? Tuku mai ki hoku nima ha foʻi mā ʻe nima, pe ha meʻa pe ʻoku ke maʻu.”
4 “No hay pan ordinario”, le dijo el sacerdote a David, “pero hay pan sagrado, siempre que tus hombres no se hayan acostado con ninguna mujer últimamente”.
Pea talaange ʻe he taulaʻeiki kia Tevita, ʻo pehē, “ʻOku ʻikai ha mā ngofua ʻi hoku nima, ka ʻoku ʻi ai ʻae mā tapu; ʻo kapau pe kuo taʻofi ʻakinautolu ʻe he kau talavou mei he kau fefine.”
5 “No nos hemos acostado con ninguna mujer”, respondió David. “De hecho, esa es la norma cuando dirijo las tropas en misión. Se mantienen puros incluso durante las misiones ordinarias, y con mayor razón en este momento”.
Pea naʻe leaange ʻa Tevita ki he taulaʻeiki, ʻo ne pehē kiate ia, “Ko e moʻoni kuo taʻofi ʻae kau fefine meiate kinautolu ʻi he ʻaho nai ʻe tolu, talu ʻeku haʻu kituaʻā, pea ʻoku māʻoniʻoni ʻae ngaahi ipu ʻae kau talavou, pea ʻoku hangē ʻoku ngofua ʻae mā, ʻio, he kuo fakatapui he ʻaho ni ʻae mā ʻi he ʻaiʻanga.”
6 Entonces el sacerdote le dio el pan sagrado, ya que allí no tenían otro pan que el “Pan de la Presencia”, que había sido retirado de la presencia del Señor ese día y lo sustituyeron por pan fresco.
Ko ia naʻe ʻatu ai kiate ia ʻe he taulaʻeiki ʻae mā tapu: he naʻe ʻikai ʻi ai ha mā, ka ko e mā pe ʻoe ʻao, ʻaia naʻe toʻo mei he ʻao ʻo Sihova, ke ʻai ki ai ʻae mā mafana ʻi he ʻaho ʻaia naʻe toʻo ʻo ʻave ai ia.
7 Uno de los siervos de Saúl estaba allí ese día, tratando de enmendarse con el Señor. Era Doeg el edomita, el pastor principal de Saúl.
Pea naʻe ʻi ai ʻi he ʻaho ko ia ʻae tangata ʻe tokotaha ʻi he kau tamaioʻeiki ʻa Saula, naʻe moʻua ia ʻi he ʻao ʻo Sihova; ko Toeki hono hingoa, ko e tangata ʻItomi, ko e tuʻukimuʻa ia ʻoe kau tauhimanu lalahi ʻa Saula.
8 “¿Tienes aquí una lanza o una espada?” le preguntó David a Ahimelec. “No traje mi espada ni ninguna de mis armas, porque lo que el rey necesitaba que hiciera era urgente”.
Pea pehē ʻe Tevita kia ʻAhimeleki, “Pea ʻoku ʻikai ʻi ho nima ni ha tao pē ha heletā? He ʻoku ʻikai te u ʻomi ʻeku heletā pe ko ʻeku mahafutau, he ko e ngāue ʻae tuʻi naʻe fai fakatoʻotoʻo.”
9 Entonces el sacerdote respondió: “Tengo aquí la espada de Goliat, el filisteo que mataste en el Valle de Ela. Está envuelta en un paño detrás del efod. Puedes cogerla si quieres. Es el único que hay aquí”. “¡Es mejor que cualquier otra espada! Por favor, dámela”, respondió David.
Pea pehē ʻe he taulaʻeiki, “Ko e heletā ʻa Kolaiate ko e tangata Filisitia, ʻaia naʻa ke tāmateʻi ʻi he teleʻa ʻo Ila, Vakai ʻoku tuku tākai ʻae kofu ʻi he tuʻa ʻefoti kapau ko ho loto ke ʻave ia, ʻave ia he ʻoku ʻikai ha taha kehe ka ko ia pe ʻi heni.” Pea naʻe pehē ʻe Tevita, “ʻOku ʻikai hano tatau mo ia; tuku mai ia.”
10 Ese día David huyó de Saúl y se dirigió a Aquis, rey de Gat.
Pea naʻe tuʻu hake ʻa Tevita ʻi he ʻaho ko ia, ʻo hola ʻi heʻene manavahē kia Saula, pea ʻalu ia kia ʻAkisi ko e tuʻi ʻo Kati.
11 Pero los oficiales de Aquis preguntaron al rey: “¿No es éste David, el rey de ese país? ¿No cantaban sobre él en sus danzas: ‘Saúl ha matado a sus miles, y David a sus decenas de miles’”?
Pea pehē ʻe he kau tamaioʻeiki ʻa ʻAkisi kiate ia, “ʻIkai ko Tevita eni ko e tuʻi ʻoe fonua? ʻIkai naʻa nau hiva fetaliʻaki kiate ia ʻi he ngaahi meʻe, ʻo pehē, ‘Kuo tāmateʻi ʻe Saula ʻene ngaahi toko afe, mo Tevita ʻene ngaahi toko mano?’
12 David escuchó atentamente lo que decían y esto le hizo temer mucho a Aquis, el rey de Gat.
Pea naʻe faʻo ʻe Tevita ʻae ngaahi lea ni ki hono loto, pea naʻe manavahē lahi ia kia ʻAkisi ko e tuʻi ʻo Kati.
13 Así que cambió su forma de actuar con ellos y se hizo el loco. Hizo marcas en las puertas de la ciudad y dejó que su saliva corriera por su barba.
Pea naʻa ne fakakehe ʻene anga ʻi honau ʻao ʻo ne fai ʻo hangē kuo vale ia honau nima, pea ne ne vaku ki he matapā ʻoe hūʻanga fale, pea naʻa ne tuku ke tafe hono fāvai ki hono fakapau.
14 Aquis les dijo a sus oficiales: “¡Como ven, ese hombre está completamente loco! ¿Por qué me lo han traído?
Pea naʻe pehē ʻe ʻAkisi ki heʻene kau tamaioʻeiki, “Vakai, ʻoku mou mamata ʻoku fakavalevale ʻae tangata; pea ko e hā ia kuo mou ʻomi ai ia kiate au?
15 ¿Acaso necesito más locos para que me traigan a este hombre y que se vuelva loco delante de mí? ¿Creen que voy a dejar que entre en mi casa?”
He ʻoku ʻaonga kiate au ha kau tangata fakavalevale, kuo mou ʻomi ai ʻae siana ni ke fai fakavalevale ʻi hoku ʻao? ʻE hoko koā ʻae siana ni ki hoku fale?”