< Rut 3 >

1 Le dijo Noemí, su suegra: “Hija mía, ¿no he de buscar para ti un lugar de reposo donde te vaya bien?
Pea pehē ʻe Naomi ko ʻene faʻē ʻi he fono kiate ia, “ʻA ʻeku tama, ʻikai ʻoku lelei ʻeku kumi ʻae fiemālie kiate koe, koeʻuhi ke lelei ai kiate koe?
2 Ahora ese Booz, con cuyas criadas tú has estado, es pariente nuestro. Mira, esta noche avienta él la cebada en la era.
Pea ko eni, ʻikai ko hota kāinga ʻa Poasi, ʻae kau kaunanga ʻoʻona naʻa ke ʻi ai? Vakai, ʻoku tapili paʻale ʻe ia he poōni ʻi he potu hahaʻanga.
3 Lávate, por tanto y úngete, y ponte tus vestidos y baja a la era; mas no te des a conocer al hombre hasta que haya acabado de comer y beber.
Ko ia ke ke kaukauʻi koe, pea ke tākai koe, pea ʻai ho ngaahi kofu kiate koe, pea ke ʻalu hifo ki he potu hahaʻanga: kaeʻoua naʻa ke fakahā atu koe ki he tangata, kaeʻoua ke ʻosi ʻene kai mo inu.
4 Y al acostarse él, nota bien el lugar donde se acuesta; luego irás, y le destaparás la parte de los pies, y te acostarás. Él te dirá entonces lo que has de hacer.”
Pea ka tokoto hifo ia, pea ʻe pehē, Ke ke vakai ki he potu ʻaia ʻoku tokoto ai ia, pea ke ʻalu ki ai, pea toʻo ʻae kafu mei hono vaʻe, pea ke tokoto hifo; pea ʻe fakahā ʻe ia kiate koe ʻaia te ke fai.”
5 Ella le respondió: “Haré todo lo que dices.”
Pea pehē ʻe ia kiate ia, “Ko e meʻa kotoa pē ʻoku ke tala kiate au te u fai ia.”
6 Bajó a la era, e hizo todo lo que le había ordenado su suegra.
Pea naʻe ʻalu hifo ia ki he potu hahaʻanga, pea ne fai ʻo hangē ko ia kotoa pē naʻe fekau ʻe heʻene faʻē ʻi he fono kiate ia.
7 Booz comió y bebió, y se alegró su corazón. Y cuando fue a acostarse al extremo de un montón de gavillas, se acercó ella calladamente, y destapándole la parte de los pies se acostó.
Pea hili ʻae kai mo inu ʻa Poasi, pea kuo fiemālie lahi hono loto, naʻe ʻalu ia ke tokoto ʻi hono potu ʻoe fokotuʻunga uite: pea haʻu fakaʻeteʻete pe ia, pea toʻo ʻae kafu mei hono vaʻe, pea tokoto hifo ia,
8 A media noche el hombre tuvo un gran susto, porque al darse vuelta, vio que una mujer estaba acostada a sus pies.
Pea hoko ʻo tuʻuapō, pea pehē, Kuo manavahē ʻae tangata, pea tafoki ʻe ia ia, pea vakai, ʻoku tokoto ha fefine ki hono vaʻe.
9 Preguntó: “¿Quién eres?” Y ella contestó: “Soy Rut, tu sierva; extiende tu manto sobre tu sierva, porque tú tienes respecto de mí la obligación del levirato.”
Pea pehē ʻe ia, “Ko hai koe?” Pea pehē ʻe ia, “Ko au Lute ko hoʻo kaunanga ko ia ke ke ʻai ho kafu ki hoʻo kaunanga he ko e kāinga ofi koe.”
10 A lo que dijo él: “¡Bendita seas de Yahvé hija mía! Tu último acto de piedad es mejor que el primero, porque no andas tras los jóvenes, ni pobres, ni ricos.
Pea naʻe pehē ʻe ia, “ʻE hoku ʻofefine, Ke monūʻia koe ʻia Sihova: he kuo ke fakahā ʻae angaʻofa lahi ʻi he kimui ʻi he kamataʻanga, ko e meʻa ʻi he ʻikai te ke muimui ʻi he kau talavou, pē ko ha masiva pē ko e maʻumeʻa.
11 Ahora, hija mía, no temas. Yo haré por ti cuanto me digas; pues todos mis conciudadanos saben que eres una mujer virtuosa.
Pea ko eni, ʻE hoku ʻofefine, ʻoua naʻa ke manavahē; te u fai kiate koe ʻaia kotoa pē ʻoku ke tokanga ki ai: he ʻoku ʻilo ʻe he kakai kotoa pē ʻo hoku matapā ko e fefine angalelei koe.
12 Mas ahora, aunque es cierto que tengo la obligación del levirato, sin embargo hay un pariente más cercano que yo.
Pea ko eni, ko e moʻoni ko ho kāinga ofi au: ka ʻoku ai ha kāinga ʻe taha ʻoku ofi lahi ʻiate au.
13 Pasa la noche, y si él mañana quiere cumplir con su deber de levirato, que lo haga; pero si él no lo hace, lo haré yo. ¡Vive Yahvé! Acuéstate hasta la mañana.”
Tatali he poōni, pea ʻe pehē ʻi he ʻapongipongi, kapau te ne fai kiate koe ʻae ngāue ʻae kāinga, ʻoku lelei; tuku ia ke fai ʻae ngāue ʻae kāinga: pea kapau ʻe ʻikai fai ʻe ia ʻae ngāue ʻae kāinga kiate koe, pea te u fai ʻeau ʻae ngāue ʻae kāinga kiate koe; ʻoku moʻui ʻa Sihova: tokoto hifo ke ʻoua ke pongipongi.”
14 Quedó ella acostada a sus pies hasta la mañana; y se levantó antes de poder distinguir un hombre a otro; porque él dijo: “Nadie sepa que esta mujer vino a la era.”
Pea naʻe tokoto ia ki hono vaʻe ke ʻoua ke pongipongi: pea tuʻu hake ia ʻi he taʻefaʻaʻilo ʻe ha taha ha taha. Pea pehē ʻe ia, Ke ʻoua naʻa ʻilo naʻe haʻu ha fefine ki he potu hahaʻanga.
15 Y agregó: “Extiende el manto que traes sobre ti, y tenlo bien.” Ella lo tuvo bien, y él le midió seis (medidas) de cebada, que le cargó a cuestas, y ella se fue a la ciudad.
Pea pehē ʻe ia foki, “ʻOmi kiate au ʻa ho kafu ʻaia ʻoku ʻiate koe, pea ke fakatali ia.” Pea ʻi heʻene fakatali ia, naʻa ne lingi ki ai ʻae fua paʻale ʻe ono, ʻo ne hilifaki ia kiate ia: pea naʻe ʻalu ia ki he kolo.
16 Cuando llegó a su suegra, esta preguntó: “¿Qué es lo que has alcanzado, hija mía?” Y Rut le contó todo lo que el hombre le había hecho.
Pea ʻi heʻene haʻu ki heʻene faʻē ʻi he fono, naʻe pehē ʻe ia, “Ko hai koe, ʻeku tama? Pea naʻa ne tala kiate ia ʻaia kotoa pē naʻe fai ʻe he tangata kiate ia.”
17 Dijo también: “Me ha dado estas seis (medidas) de cebada, diciéndome: No vuelvas a tu suegra con las manos vacías.”
Pea pehē ʻe ia, naʻa ne tuku kiate au ʻae fua paʻale ʻe ono ni; he naʻa ne pehē kiate au, ʻoua naʻa ke ʻalu ngeʻesi pē ki hoʻo faʻē ʻi he fono.
18 Dijo (la suegra): “Siéntate, hija mía, hasta que sepas en que va a parar este asunto; porque no descansará ese hombre hasta que lo haya acabado hoy mismo.”
Pea pehē ʻe ia, “Ko ʻeku tama, ke ke nofo fiemālie pē, ke ʻoua ke ke ʻilo pe ngata fēfē ʻae meʻa ni: koeʻuhi ʻe ʻikai nofo noa pē ʻae tangata, kaeʻoua ke ne fakaʻosi ʻae meʻa ni he ʻaho ni.”

< Rut 3 >