Salmos 137

1 Junto a los ríos de Babilonia, allí nos sentábamos y llorábamos, acordándonos de Sión.

Aan de rivieren van Babel, daar zaten wij, ook weenden wij, als wij gedachten aan Sion.

2 En los sauces de aquella tierra colgábamos nuestras cítaras;

Wij hebben onze harpen gehangen aan de wilgen, die daarin zijn.

3 porque allí nuestros raptores nos pedían cánticos, y nuestros atormentadores alegría: “Cantadnos de los cantares de Sión.”

Als zij, die ons aldaar gevangen hielden, de woorden eens lieds van ons begeerden, en zij, die ons overhoop geworpen hadden, vreugd, zeggende: Zingt ons een van de liederen Sions;

4 ¿Cómo cantar un cántico de Yahvé en tierra extraña?

Wij zeiden: Hoe zouden wij een lied des HEEREN zingen in een vreemd land?

5 Si yo te olvido, oh Jerusalén, olvídese de sí mi diestra.

Indien ik u vergeet, o Jeruzalem! zo vergete mijn rechterhand zichzelve!

6 Péguese mi lengua a mi paladar, si no me acordare de ti; si no pusiese a Jerusalén por encima de toda alegría.

Mijn tong kleve aan mijn gehemelte, zo ik aan u niet gedenke, zo ik Jeruzalem niet verheffe boven het hoogste mijner blijdschap!

7 Acuérdate, Yahvé, contra los hijos de Edom, del día de Jerusalén. Ellos decían: “¡Arrasad, arrasadla hasta los cimientos!”

HEERE! gedenk aan de kinderen van Edom, aan den dag van Jeruzalem; die daar zeiden: Ontbloot ze, ontbloot ze, tot haar fondament toe!

8 Hija de Babilonia, la devastada: dichoso aquel que ha de pagarte el precio de lo que nos hiciste.

O dochter van Babel! die verwoest zult worden, welgelukzalig zal hij zijn, die u uw misdaad vergelden zal, die gij aan ons misdaan hebt.

9 ¡Dichoso el que tomará tus pequeñuelos y los estrellará contra la peña!

Welgelukzalig zal hij zijn, die uw kinderkens grijpen, en aan de steenrots verpletteren zal.