Salmos 137

1 Junto a los ríos de Babilonia, allí nos sentábamos y llorábamos, acordándonos de Sión.

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 En los sauces de aquella tierra colgábamos nuestras cítaras;

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 porque allí nuestros raptores nos pedían cánticos, y nuestros atormentadores alegría: “Cantadnos de los cantares de Sión.”

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 ¿Cómo cantar un cántico de Yahvé en tierra extraña?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 Si yo te olvido, oh Jerusalén, olvídese de sí mi diestra.

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 Péguese mi lengua a mi paladar, si no me acordare de ti; si no pusiese a Jerusalén por encima de toda alegría.

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Acuérdate, Yahvé, contra los hijos de Edom, del día de Jerusalén. Ellos decían: “¡Arrasad, arrasadla hasta los cimientos!”

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 Hija de Babilonia, la devastada: dichoso aquel que ha de pagarte el precio de lo que nos hiciste.

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 ¡Dichoso el que tomará tus pequeñuelos y los estrellará contra la peña!

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!