< Job 7 >
1 Milicia es la vida del hombre sobre la tierra; como los del jornalero son sus días.
“Asase so som nyɛ den mma onipa anaa? Ne nkwa nna nte sɛ ɔpaani deɛ?
2 Como el siervo suspira por la sombra, y como el jornalero espera su salario;
Sɛdeɛ akoa ani gyina anwummerɛ sunsumma, anaasɛ ɔpaani ho pere no nʼakatua ho no,
3 así heredé meses de calamidad, y noches de dolor me tocaron en suerte.
saa ara na wɔatwa abosome hunu ato me hɔ, ne anadwo a ɔhaw wɔ mu ama me.
4 Si me acuesto, digo: “¿Cuándo me levantaré?” Mas la noche es larga, y me canso, dándome vuelta hasta el alba.
Sɛ meda a, medwene bisa sɛ, ‘Ɛberɛ bɛn na adeɛ bɛkye?’ Nanso anadwo twam nkakrankakra, na mepere kɔsi ahemadakye.
5 Mi carne está cubierta de gusanos y de una costra de barro; mi piel se rompe y se deshace.
Asonsono ne aporɔporɔ ahyɛ me honam ma, me honam asɛe na ɛrefiri nsuo.
6 Mis días pasan más ligeros que la lanzadera, y desaparecen sin esperanza.
“Me nna kɔ ntɛm sene ɔnwomfoɔ akurokurowa, na ɛkɔ awieeɛ a anidasoɔ biara nni muo.
7 Acuérdate de que mi vida es un soplo; mis ojos ya no verán la felicidad.
Ao Onyankopɔn, kae sɛ me nkwanna te sɛ ahomeɛ; na merennya anigyeɛ bio da.
8 No me verá más el ojo del que ahora me ve; apenas tus ojos me ven, y ya no subsisto.
Ani a ɛhunu me seesei renhunu me bio; mobɛhwehwɛ me, nanso na menni hɔ bio.
9 La nube se disipa y pasa; así no sube más el que desciende al sepulcro. (Sheol )
Sɛdeɛ omununkum yera na ɛtu korɔ no, saa ara na deɛ ɔkɔ damena mu no nsane mma bio. (Sheol )
10 No volverá más a su casa, ni le reconocerá su lugar.
Ɔrensane mma ne fie da biara da; nʼatenaeɛ renkae no bio.
11 Por eso, no refrenaré mi lengua, hablaré en la angustia de mi espíritu, me quejaré en la amargura de mi alma.
“Ɛno enti meremmua mʼano; mɛfiri me honhom ahoyera mu akasa, mɛfiri me kra ɔyea mu anwiinwii.
12 ¿Soy yo el mar, o algún monstruo marino, para que me tengas encerrado con guardias?
Meyɛ ɛpo anaa aboa kɛseɛ a ɔwɔ ebunu mu anaa, na mode me ahyɛ ɔwɛmfoɔ nsa yi?
13 Cuando digo: Mi lecho me consolará, mi cama aliviará mi pesar,
Sɛ medwene sɛ menya awerɛkyekyerɛ wɔ me mpa so, na mʼakonwa adwodwo mʼanwiinwii ano a,
14 entonces me aterras con sueños, y me espantas con visiones.
ɛno mpo na wode adaeɛso yi me hu na wode anisoadehunu hunahuna me,
15 Por eso prefiero ser ahogado, deseo la muerte para estos mis huesos.
ɛno enti mepɛ akɔmfohyɛ ne owuo, sene me onipadua yi.
16 Tengo asco; no quiero vivir más; déjame, ya que mi vida es un soplo.
Memmu me nkwa; mentena ase afebɔɔ. Monnyaa me; na me nna nka hwee.
17 ¿Qué es el hombre, para que tanto le estimes, y fijes en él tu atención,
“Ɔdasani ne hwan a ne ho hia wo sei, na wʼani ku ne ho,
18 para que le visites cada mañana, y a cada momento le pruebes?
na wohwehwɛ ne mu anɔpa biara na wosɔ no hwɛ ɛberɛ biara?
19 ¿Cuándo cesarás de mirarme, y me das tiempo para tragar mi saliva?
Worenyi wʼani mfiri me so da, anaasɛ worennyaa me ɛberɛ tiawa bi mpo anaa?
20 Si he pecado, ¿qué te he hecho con eso, oh Guardador de los hombres? ¿Por qué me pones por blanco a mí, que soy una carga para mí mismo?
Sɛ mayɛ bɔne a, ɛdeɛn na mayɛ woɔ, Ao adasamma so wɛmfoɔ? Adɛn enti na watu wʼani asi me soɔ? Mayɛ adesoa ama wo anaa?
21 ¿Por qué no perdonas mi pecado ni borras mi iniquidad? Pues pronto me dormiré en el polvo; y si me buscas, ya no existiré.”
Adɛn enti na wonkata me mmarato so na womfa me bɔne nkyɛ me? Ɛrenkyɛre biara, mɛda mfuturo mu. Wobɛhwehwɛ me nanso na menni hɔ bio.”